Taştan Mezar Şiiri - Diyap Mansuroğlu

Görmedim ömrümde böyle bir ruh hırsızlığı.
Ey gurur, ey kibir, ey kendine yaşamak!
Siz nasıl birer kalp hainisiniz ki,
Nasıl görmezsiniz haksızlığı?!

Durur mu yerinde kalbi, hep kaçar.
Tehditler savurur, örter taştan bir mezar.
Kafirin soyu muyuz ki,
Hangimize hak şimdi ateş?
Dönüş yakın mı uzak mı bilinmez,
İzbe haller kaçış değil,
Kaçırıp gitmelerle dolu bir heves.

Tamdım, elimde bir canım kaldı.
Yedek nefes niyetine,
Valizine ruhumu bile aldı.
Etme bulma dünyası,
Onda değil kabahat.
Kıymışımdır elbet evvelce güzel bir hale,
Etmem gerekiyor cezamda sebat.

Deme yahu kafir şair, deme yazmam, yazamam.
Mutlu ol, dedi; dediğini bile çaldı gitti.
Çözülür elbet kalemin,
Sanma her şeyin çalındı,
Hayat mürekkebinin neferi,
Edilemez senden gaip, senden zayi.
Aldı elinden bu günah ateşini,
Elbet eden bulur yine halini.
Zira valid dahi bu talağa vermez helali.