Taşralı İmge Şiiri - Ramazan Adil Uysal

İlk kızımın doğumunun ardından
Sabırla geçti on yıl, kocca yalan
Ennihayet ikinci kızımla talih etti deveran
Ablası kıskandı elbet
ilgi küçüğe!
Bizim hanım sezaryenli-kırk gün kıvranınca
Anası da ağlamış ve demiş ki:
-Kızım çok yıprandı
Ben yanarım yavruma/yavrum yanar yavrusuna

Liseli yıllarımızdan kalma heyecan
Rüyalarımıza birikirdi
Ve denizleri
Bize de fışkırtarak balina yüzgeçlerinden
Kum saatli mavi kargılı çocuklar getirirdi:
-Topuklarınızdan iliklerinize dek
İlmek ilmek elmas keseceğiz
Havuzlarımızdan cam bakışlar fırlatacağız
fay hattına
Ve cepkenimiz
Günyüzüne hasret çocuklar ırmağı
yarına
Henüz / hep
Topuklarımızdan henüz terleyen bıyıklarımıza dek..
-etrafına kümelenen bir delinin
üç gün öncesinden ölmüş
bir zavallı kedi yılgınlığı
sokaklarda sobelenen güz çocukları
elmas uçlu bıçkın delikanlılar
daha dün biz değil mi idik? -

Derken dedelik heyecanı hafifleyince kayın babam
-babalık şefkatiyle olacak-
Zehir zemberek nota çekmiş;
-Söyleyin o serseriye
Bundan böyle kış tutmasın elini
Ana dolu demek çocuk ağacı demek değil
Bir imgeler ağacı dikerim ki,
Mezar taşına rahmet!
Sonraki çocukları dökülüverir
Şuncacık akdenizin en derinine
-babalık gayretiyle-

Bir yusufçuk sandalıyız
Denize koşulsuz ırak
Ne bir zeytin tanelenir dalında
Ne de tüllenir uykuluksu bir yaprak

Ya..küçük kızım Züleyha.

Zemherir soğukların ayazından
Önümü ardımı gözetmeden
Cehlindendir elini kış tutup
Oruç ayında beni doğurunca anam
Dedem koyuvermiş adımı: Ramazan
-zaar gelmiş kendi adıynan-
Artık ne benim kardeşlerimdir
Ne de senin kuzenlerin olacak
Recep ile şaban..

Hey dostlar!
Ürküttüğünüz kurbağayı
Kör bir karayılanla ağlatmayınız
Sokakların şahidi olmaz
Ölümü yalancı tutamayız!

Size de kala kala
Abad olunmuş bir rüyası kalır
Kuşların kırık kanadında çoğalan
Efsunlu şarkılar tınısına
Taptığını kül eden
Baktığını göremez
İşitmesi ağır
Bir dünya..

Ya..küçük kızım Züleyha

-Asudenin kardeşi.-