Taşralı Çocuk Şiiri - Mehmed Aksu

Sen mi seveceksin taşralı çocuk?
On altı yaşında bıyıkların terlerken,
Kara bahtına inat bir siyah ceketin olmadı senin.
Çatısız evinde üşüyüp titrerken.
Derde sarılmadığın bir günün olmadı senin.

Altı yaşındaydın baban öldüğünde.
Biraz yoksulluktan, biraz yalnızlıktan
Ama en çok da ilaç parası bulamamaktan ölmüştü baban.
Altı yaşında, altı yıllık umuttun sen.
Baban seni okutacaktı; büyük adam olacaktın.
Belki de doktor olacaktın;
Babanı kurtaracaktın.

Sen mi seveceksin taşralı çocuk.
Kara yazılı bir ananın kara yazılı oğlu.
Anan daha yirmi yedisindeydi öldüğünde baban.
Kalakaldı ortalıkta üç yaşında bir kız, altı yaşında bir oğlan.
Tüm yükü bitmişti omzuna hayatın.
Dimdik durdu ayakta hiçbir şeye aldırmadan.

Anana kalsa o da okutacaktı seni;
En büyük hayaliydi ya bu.
Nasıl ki zamanın behrinde
Büyük şehre göçmek en büyük hayaliydi.
Ama nerden bilecekti:
Büyük şehir sizi yiyecekti.
Sen mi seveceksin taşralı;
Yüreği sevdalı, eli nasırlı.
Biraz sabırsız; biraz sabırlı.
Ama mert ama delikanlı.
Sen mi seveceksin taşralı.
Derken yıllar kovalarken birbirini.
Anan zengin evlerine temizliğe giderken.
Sen hem kendine hem kardeşine bakıyordun.
Hayattan yeni yeni şeyler öğreniyordun;
Pek iyi olmasa da.
Önce fakirliği, yetimliği öğreniyordun.
Babasızlık nasıl da koyuyordu sana.
Sen de herkes gibi babanın elinden tutmak,
Her akşam iş çıkışı pencereden bakmak,
Baban geldiğinde boynuna atılmak istiyordun.
Çünkü bunu sen de hak ediyordun.

Zoruna gidiyordu küçük yüreğinin
Mahallede herkesten sonra sana gelen önlüğü giymek.
Garipsiyordun,aklın almıyordu.
Eski kalemler, kitaplar, silgiler.
Ve hep eskilerle büyüyeceğini sanıyordun.
Ta ki on iki yaşına kadar.

Bir Cuma günü okuldan eve dönerken
Öldüğünü duydun bir kadının.
Yüreği dertli, elleri çatlak bir ananın.
Huzurluktan huzura gittiğini bir ananın.
Hayata gözlerini yumduğunu öğrendin,
Hayatta sevdiğin tek kadının.

Ve şimdi hayat bütün acımasızlığıyla karşındaydı.
On ikisinde bir oğlan nasıl ayak direyecekti,
Nasıl baş edecekti dağ gibi dertleriyle dünyanın.
Önce babası,sonra anası
Varı yoğu yani hayatının manası
Gitmişti daha on ikisinde.
Ölmüştü on iki kere.
Sen mi seveceksin taşralı çocuk.
On iki yaşında hayatın sahasında
Ona yenilmeme mücadelesi başlamıştı.
Kardeşin de üçü bitirip dörde başlamıştı.
Sen orta ikinci sınıfta ortalıktaydın.
Okul bırakıp kendine iş aradın,
Çok geçmedi bir tamir atölyesinde başladın.
Şimdi görecekti herkes;
Şehir mi büyüktü, sen mi büyüktün?
Koca bir şehir ve karşısında on iki yaşında bir oğlan.
Tabii ki sen büyüktün.
Kim baş edebilirdi ki kendisinden başka kimsesi olmadan.

Derken geçti on iki sene; bir düzine.
On üç deyince yaşın, dertle beladaydı başın.
Ekmek derdi, onur derdi, geçim derdi
Ve kimseye muhtaç olmadan
Yarı aç, yarı tok ama hep gururlu,
Ama hep onurlu yaşama derdi.

Sen ellerin ve saçların kir pas içinde
İşten eve dönerken
Kardeşin de evde seni bekliyordu.
Sen de anlamıyordun,
Aldığın üç beş kuruş haftalık size nasıl yetiyordu.

Ve on dört ve on beş yaşın.
Hayatı hiç anlamayışın belki de boşlayışın.
Ergenliğin,erkekliğin.
Bilmediğin duyguları tadışın.
Ve hiçbir şeye aldırmayışsın.
Sen de sevdin on beşinde.
O yaşta nasıl severse insan.
O yaşta nasıl severse yeni yetme bir oğlan.
Yüreğini ortaya, ellerini cebine koyup
Sevdiğin kızın kapısından geçmeye başlamıştın.
O da seni sevdi demek isterdim ama
Hep son ses dinledin Cem Karaca’yı radyoda;
“Çekti gitti arabayla eksozuna boguldum
Gözümde tomurcuk yaşlar ağır ağır dogruldum”

Ve işte on altı yaşın.
Yine dertlisin, yine yalnızsın.
Anasızsın ve babasızsın.
Sana sevme desem de
Bilirim kabarıktır genç yüreği.
Uzak diyarlara uçmak ister.
Hadi vazgeç bu sevdadan.
Hadi vazgeç de kavgana bak sen.
On üç yaşında kardeşin ve
On altı yaşında kendin.
İki çocuğa birden bakıyorsun.
Dün sevmeyen bugün sever sanıyorsan yanılıyorsun.

Sen mi seveceksin Taşralı?
Yüreği sevdalı, eli nasırlı.
Biraz sabırsız; biraz sabırlı.
Ama mert ama delikanlı
Evet sen sevecesin taşralı
Ama sevilmeden
Ve bıkmayacaksın Cem Karaca dinlemekten;
“Kalktı hilal kaşları sordu kim bu serseri”
(Kırıkkale’10)