Taşkıran Şiiri - Ersen Beyazıt Özer

Bazen; şiirin kendisi, anlatamaz öyküyü… Çünkü; mısralar, yıpranmıştır yağmurdan ve kağıt engebesiz değildir. Söz hakkı yoktur kaybedenlerin, ozan, meramını, başka bir sayfada anlatır… Bana, ne olduğumu söyle… Ruhumu sağaltmaya ihtiyacım var; azıcık mutluluğa, içten bir gülüşe… Bir de; yangın yeri bir söze ihtiyacım var, hecesi çok olacak bir elimin parmaklarından, hiç, sırtını dönmeyecek, çekip gitmeyecek… Kabul, tutamıyorum göz yaşlarımı, Taşkıran çiçeği, gideceğini söylediğinden beri; gömleğimin omuzları sırılsıklam, tuz içinde… Yanağımı, ıslak gören olmadı oysa… Birer birer tarttım seçenekleri; yaşadığım zulmün bir sebebi vardı. Bir hak verilmişti elime, sonsuza dek tutmaya. Ama, değiştirilemez değildir ki, olacak olan… Dudaklarımın ucunda gelecek… Yapma şunu; artık dinlemiyorsun ki… Keşke, başka yolu olsaydı. Ama, çoğunluğun/yüreğimin baskısı, aldı elimden hükmünü azınlığın/aklımın. Daha fazla katlanamazdım, çözülmüştü dizginler, ucunda kalakalmıştım dik yamaçların. Sırtım çalı yangını; burada yok işte, kimsenin görmediği, utanmadan ağlayabileceğim köşeler… Ya uçurumun öbür ucunda hayal edeceğim kendimi, ya da yangını seveceğim. Yok desem her şeye, çekip çıksam kapısından hayatın… Bir gece yapacağım diye de, ödüm kopuyor aslında. Ama kendime bile itiraf edemiyorum…. O derin düşüşün bana olan sevdası, aşkın bozulmuş doğası; apayrı bir hikaye… Bizde; silah çıkınca, tetik çekilmeden konmaz yerine ve ben seni vurmak istemiyorum. Mantığım tükendi. Doğam değişti, durağanlaştım. Bilirsin; insan, yaşadığı yere benzer gün geçtikçe… Ben, karmakarışığım; İstanbul gibi… Eksikliğimdir, beni insan kılan, elimde ne olduğu değil. Makine değilim sonuçta; son günlerde hiç belli etmesem de; insanım… Aklımı, az önce, aldım görevden; artık, hüküm yüreğimde… Farkında değil misin; bize, kendi sözlerimizi söyletiyorlar. Yalvarsam, gitme desem, koysam gözünün önüne, yüreğimin yara yerini; senden ve de hamaylimin keskin ucundan miras, muştu kesiğini... Aşkı, ben icat ettim… Seni götüren sel, bir gün geri dönerse; gülümsemem sana tabutumdan, inadım inat. Gerçi, ne yapsan; benimkisi, ağır zayiat… Gel, aklımın son sığınağı; sessizce dön. Seni, ilk gördüğümde, midem bulanıyordu, ya aşık olmuştum, ya da hasta… Haberim yoktu, bilmiyordum, sonbahar gelince, gideceğini, uzak bir dağın ardına… Bilir misin, her, seni seviyorum demek istediğimde, para atsam kumbarama… Doğru zaman diye bir şey yok aslında… Biraz beklersen; hazır olurum seninle yürümeye… Laf mı benimkisi, bilmem; anlatıyorum işte, dilimin ve elimin izin verdiğince… Sigara izmariti, sevdayı nasıl tasvir ederse… Gün gelecek, elim, ellerinde olacak; gözlerin, değil gömlek cebimde, avuçlarımda gülümseyecek, yüreğimin en derininde… Çünkü; türküler yaktım senin için, mısralarımı ateşe attım… Sen, kendi dağından ineceksin; ben benimkinden… Uzak bir köşede, palmiye altında, aynı bardakta buluşacak, diş fırçalarımız… Kaldıysa Damla hesabından Aklımın kırıntısı Olmaz ele tamahım Dalarım Bozkır düşlerine Gidilecekse… Ve hatta Dönülecekse Bir taş yığınına Servi gölgesinde Ağıt… Ve Zılgıt sessizliğinde Yapayalnız ben Susarım