Taşkıran'ın Hikayesi

Daha; adam olacak benim mısralarım, ne çok şamar yiyecekler hayattan... Gün gelip, iyi gelir diye her türlü acıya, yalvaracaklar ısırgan otuna… Alışacaklar duymaya, hoşçakal sözünü... Ciğerlerini sökercesine, beni bağıracaklar… Sadece beni… Ben gibi; kimse duymayacak, kirpiklerimden süzülenleri… Uzak aşklar yaşayacaklar, yalnız geçen gecelerin pencere kıyısında. Denizin sesini duyacaklar, dağ başlarında… Manzara değişecek pencerede… Destan, bir sonraki bahara kazılı kalacak, sırılsıklam parmak ucunda ve de cam buğusunda. Geriye kalan ben, uyumayan ben… Yazık… Aklı duvarda kalmış, kırılıp gitmiş gün batımında, ciğerini sana eritmiş ben… Yalan değil; günüme sen doğmadan, aklımın en sivri ucunu verdim toprağa… Taşlar oynadı yerinden; içimdeki ses bile sustu… Artık, tanımam dizginlerimi… Sen yokken; bir sapanın meşin ucuna takılıp kalmış, tereddütlü, hatta ağlamaklı, kıracağı camı ve acıtacağı canı düşünen taş kadar özlüyorum toprağı… Kabulum… Bir gün muhaliftim, bir gün analı kızlı çorbası; gün geldi, düşünmedim, yıktım sözümü… Söylemedim sana, göğsüm ilerideydi, bir öpüşün bile parlatabilirdi, onca külün arkasına sakladığım özümü…