Taşkıran'a Gönderilmemiş Mektuplar

Biliyorum; sevdiklerine (Canım) dersin… Ama; benden başkasının, yüreği çıkar mı yerinden, sen söylediğinde… Seninle görüşebilmek ya da en azından sesini duyabilmek için ne bahaneler uyduruyorum, ne çocukça, komikçe sebepler buluyorum kendime… Allah bilir ya; gittiğin şehri yakmak istiyorum. Oturup karşısında lir çalmayacağım, seni benden aldığı için her semtine, her telefon kulübesine, çıkmaz sokağına lanet okuyacağım. Nereden bilir ki, vahşi at; deliliği… O, yükseklere doğmamıştır ki… Ne bilir şarap yapmayı… Ne bilir, ölüm ne demek… Ya da; nedendir, döşünü dövmek… Sanma ki, ateş sönecek; sanma ki, salarım dümen suyuna, şeytanın esiri, çırılçıplak özümü… Bekleşir, bir ucunda aklımın; anı defterimin kayıp sayfası… Bilir geleceği zamanı… Doğru zaman… Hani, uyur ya deniz kuşları… Açık renk elbiseler, rengarenk gözler, bardak şıngırtısı, paylaşılan tuz ve bembeyaz umutlar… Hani, erguvandır zamanlar… Gün ve gece, yenik düşmez birbirine… Gidemem, ölesiye koşamam, bir adım bile atamam; yüreğimde yaralarla… Yangın; çağırır beni, kendi dilinde… Sen git… Güneşin battığı topraklara… Saatler kısalır seni düşünürken… Taş çatlasa… Çöküverip bir ağacın dibine Söylerim söyleyeceğimi Yahu… Neden uzatıyorum Kısacıktır özü Söyleneceğin… Bitirdim sözümü…. Seni… Seviyorum