Nihal'im Taşa Küfretme

Nihal’in Yolunda: Taş ve Nefs Sırrı

1. Nefs-i Emmâre – Nihal’in Aynasındaki Gölge

Nihal’im, ayağına taş dolandığında
Emmâre hemen haykırır:
“Bu taş seni buldu, adalet nerede?”
Suç sen de değil, dünyada, talihsizlikte…
Henüz bakmazsın içindeki karanlık koridora,
Nefsin seni dışarı çağırır, sende değil taşta arar hikmeti.

Ders:
Ey Talip Nihal, bu sesi tanı!
İçe yolculuk, dışı aydınlatır.

2. Nefs-i Levvâme – Nihal’in Sorgulayan Kalbi

Nihal’im, şimdi sorar Levvâme:
“Bu taş niye senin yolunda?
Hangi gaflet, hangi kusur saklı ayak izlerinde?”
Kendi özüne eğilirsin, taş seni kendine getirir.
Tövbe kapısı çalınır, yüzleşme başlar.

Ders:
Nihal, Levvâme senin ilk uyanışındır;
Kendini yargılamak, kendini anlamaktır.

3. Nefs-i Mülhime – Nihal’in İlhâm Yolculuğu

Nihal’im, artık Mülhime’nin sesi gelir kalbine.
Dıştaki taş değil, içindeki taşlar konuşur:
Kibir, hırs, sabırsızlık…
Ruhun, sevgiyle arınır; ilhâm, rehberin olur.
Sen varoluşun sırrına kulak verirsin.

Ders:
Mülhime, Nihal’in özünün sesidir;
İçindeki nura açılan kapı.

4. Nefs-i Mutmainne – Nihal’in Huzur Durağı

Nihal’im, taş artık sende değil, sen taşla birsin.
Mutmainne makamında suç aramazsın;
Kusur varsa da, o da Hak’tandır.
Sükûnetle taşı kaldırır, yoluna devam edersin.
Çünkü sen artık taşın bile şifasını bilirsin.

Ders:
Mutmainne, Nihal’in iç barışıdır;
Teslimiyet, dinginliğin anahtarı.

5. Nefs-i Râziye ve Merdiyye – Nihal’in Vuslatı

Nihal’im, artık Râziye ve Merdiyye’sin.
Taşlar sana artık dost, her an bir öğreti.
Cahil kendini aklar, sen kendini Hak’ta bulursun.
Razılık, olgunluğun son durağıdır.
Nefsin sustu, kalbin konuştuğu yerdir burası.

Ders:
Nihal, bu makam senin insan-ı kâmil oluşundur;
Taşlar senin mürşidin oldu.

Son Söz

Bunu da bildin mi, Nihal’im?
Ayağına taş değdiğinde,
Önce kendi özüne bak, sonra taşa dokun.
Her taş, seni kendine çağıran bir sınav,
Her sınav, varoluşunun anlamına bir adım.
Nihal, sen taşla olgunlaştın, taş seninle anlam kazandı.