Taş yastıklar Şiiri - Serkan Barni

Saçların taş duvarlara kaynadığı,
Seslerin yeni doğmuş acılara verildiği
yer burası.

Özlem güneşten çok doğar.
Bir günde,
Bin hasret tünel kazar göğsümden içeri.

Ölüm, uzun vadeli ama yasaklanmış,
Bir tedavi şekli,
Unutturur bir kaç mevsimin adını
ve sıkıştırır kafataslarına
Paslanmaya yüz tutmuş isyanları.

Ne yaparsan yap,
Konuş,
sus,
Kır kanatlarını ve sonra sar,
Boğazını yırtan hastalığınla.
Herşeyi bırakıp kendi haline,
Çivile tavana gözlerini.
Memleketteki hiçbir değerli koltuk sallanmaz nasılsa.

İstanbul,
Çocuklarını getir bana, oyunlarını da
Getirki bayram görsün hücreler.

Ciddiyet akar her dem,
Kuşlara mesken olmuş cezaevi duvarlarından
Şehrin sevgilere tanık olmayan kıyılarına.
Islanıyor,
Üşüyor,
Kıpırdamıyor hiç...

Pembe düşlerini bitirmez serbest vatandaş,
Serbest eziyet saatlarinde,
Gerçi onlara göre mesai saatleridir,
Kendinden şüphe eden saatlerin ismi.
Uyurlar makine karşısında,
O makineye değil makine ona hakimdir artık.
Gözleri açık,
Zihni sıyırmış kendini reel olandan.

Benimse gözyaşlarımı yutar,
Uzak denizlerde susuz kalmış balıklar.

Özgürlükten bir zarf düşer hayalimin çatlaklarından....
Ülkenin gezemediğim yerlerini yazar satırlar,
Tufan taşıyor sayfa,
Okunan her kelime alabora oluyor,
Geçtikten sonra diğerine.

Kalemin izlerini izler parmaklarım,
Kan toplayan parmaklarım,
Çiçek toplayamaz artık.
Yüzümün bir yanını diğerine göstermeden ağlarım.

Zamanla alışıyor insan,
Yani gelecekler beğeniyor kendince
Aklın tozlu raflarından.

Bir saat tıkırtısının bile olmadığı bu yerde,
Herşey olmak mümkün.
Yıldız olup saatlerce sallanmak,
Bulutların kardeşliğinde,
Her hangi bir çocuk için.

Veya alev olup korkutmak bir rüzgarı,
Herhangi bir ağaçta sıradan bir dal için.

Hayat olmayı düşlüyordum en fazla,
Bilmediğim bir kentte,
Daha önce görmediğim,
Hiçbir günah defterinde ismi olmayan bir insanın,
Acılarını taşımak için omzumda.......

Saçların taş yastıklara kaynadığı,
Son nefeslerinin ardından ağlayanların
Gittiği yer burası.

Ülkemin karlar üzerindeki çıplaklığı,
Yaşamımın,
En çok beklediğim
Boyası renksiz durağı.
En uzun zaman kitap okumadığım,
Fakat,
İnsanların gözlerini,
Bin sayfaya sığdıramayacağım
Yer burası.