Taş ve Gülümseme Şiiri - Hatice Güzen

Bir tat düştü damağına,
eksik bir mevsimin unutulmuş lezzeti.
Tam o an, yankılandı geçmiş,
bir taş gibi düştü içine
tanıdık bir sızıyla bölündü dün.

Sözleri duydun, bilirsin -
zehirle tatlıyı aynı dilde taşıyan,
yara gibi açılıp
kahkahayla kapanan.

Cebinde bir taş,
savrulan yıllardan kalan
bir suskunluk.
Büyüdükçe incelen,
yüreğinde bir yer açan.

Onlar fırlattı, sen topladın.
Onlar unuttu, sen sakladın.
Sana dokunan her güz,
içinde bir bahar bıraktı.

Ve şimdi -
içinde o eski taşın yankısı,
ama sen hâlâ gülümseyebiliyorsun.
Çünkü bazı yükler,
taşınamayacak kadar hafif,
unutulamayacak kadar ağırdır.

Hatice GÜZEN