Taş Var Şiiri - İlyas Memiş

Taş var toz toprak olur, kaldırım olur yerde;
Taş var taşar fezaya, taç olur kubbelerde.

Taş var uzar göklere zirveler yüreğinden,
Taş var puslu saraylar yükselir direğinden.

Taş var açar gözleri, kör eyleyip şeytanı;
Taş var dönüşür puta, nursuz kılar vicdanı.

Taş var gaflete sütun, küfre sur olur yerde;
Taş var merdiven olur, arşa minarelerde.

Taş var elmas, pırlanta; taş var en âli cevher;
Taş var kömür, taşımaz yanmaktan başka değer.

Taş var göklerde başı, ufkunu sarmış duman;
Taş var sinesi ateş, bağrında donmuş zaman.

Taş deyip geçme öyle, bazen bir parçacık taş;
Şaha kalkıp, semada olur Burak’a yoldaş.

Eylül 2013