Taş Var Şiiri - İlyas Memiş

Taş var kaldırım olur, çiğnenir caddelerde,
Taş var taşar göklere, taç olur kubbelerde.

Taş var fezaya uzar zirveler yüreğinden,
Taş var ruhsuz saraylar yükselir direğinden.

Taş var açar gözleri, kör eyleyip şeytanı;
Taş var dönüşür puta, nursuz kılar vicdanı.

Taş var gaflete sütun, küfre sur olur yerde;
Taş var merdiven olur, arşa minarelerde.

Taş var elmas, pırlanta; taş var en âli cevher;
Taş var kömür, taşımaz yanmaktan başka değer.

Taş var göklerde başı, ufkunu sarmış duman;
Taş var sinesi ateş, bağrında donmuş zaman.

Taş deyip geçme öyle, bazen bir parçacık taş;
Şaha kalkıp, semada olur Burak’a yoldaş.

Eylül 2013