Taş İskele Şiiri - Taş İskele

İnsanları sessizce sevdim.
Döngülerini.
Girdaplarını.
Aşklarını sevdim.
Kaç sevda,
Kaç ihanet,
Kazındı yüreğime.
Ama sevdim.
İlk buluşmalardaki heyecanı,
Gözlerindeki ışıltıyı,
Gamzeli gülüşleri,
Sevdim.

Nice sırlar şarkı oldu el salladı,
İki vaktin arasında,
Gün batımı,
Gün doğumu.

Sevdim,
Çatlayan sabırları,
Kırılan hayalleri,
Dökülen umutları,
Kasveti,
Hüznü,

Sevdim insanı,
Varışlarını,
Ayrılışlarını,
…
Gel göç ömürde,
İnsan, sevdasından göçer mi?

İşte,
İşte bu yüzden
Kahrolası vedayı hiç sevmedim,
Sevemedim…

İnsan, sevdiğinden geçer mi?

Elveda...
*
Ya insan,
İnsan sevdi mi beni?
İnsanı sessizce sevdiğimce...

İnsan da sevdi beni.

En çok duruşumu,
O çılgın dalgaların yüreğimi dövüşünü,
Nice fırtınaları,
İnadına süt liman görüşümü…
…

Sevdim insanı sessizce,
İnsan da beni sevdi…

Ne ben elvedayı,
Ne de insan sevdayı,

Sevemedik…
*
Ben taş iskele,
İnsanın tanıklarından bir tanık.

Ki insan tek sanık!...