Taş Ev Şiiri - Metin Atar

Taş eve benzettim yüreğini,
Yıkık, dökük ve virane.
Kurumuş bahçesi yabani,
Ağaçlar sallanıyor mestane.

Duvarları solmuş kurşuni,
Zavallı ve aciz berhane.
Hüzün çökmüş tavanı münhani,
Yer yer dökülmüş derinliğine.

Yarı tuğlasız damı kuzguni,
İçi dışından da köhne.
Soğuktan soğuk içerisi,
Ortada sakil bir kuzine.

Yaşamamış sanki hiçbir fâni,
Veya davranılmış zalimane,
Şimdi ne uğrayanı var ne geleni,
Yakınında yok bir sekene.