Taş, Barış, Savaş Şiiri - İsmail Kaçar

Ağlayarak doğduk biz bu dünyaya,
Aldığımız nefes ciğerimizi yaktı.
Daldık, çocukluk denen bir rüyaya…

Biliyorum,
Daha hiçbirimiz uyanmadık.
Farklı anne babadan doğduğumuz gibi,
Farklı dünyaya doğduk;
Ama aynı dünyaya…
Kimimiz evde,
Kimimiz hastanede,
Kimimiz savaşın ortasında…
Hepimiz farklı yerde doğduk,
Ama aynı yerde…

Hepimiz savaşın ortasında doğduk,
Yaşam denen adına.
Bazımız bombaların üstüne,
Bazımız bir teknede ya da botta…
Umut demiştik adına,
Ama umut her gece bize göz kırpan,
Yıldızlar kadar uzaklardaydı.
İçimizdeydi demek.
İçimizden de içimizdeydi sanki

Nerelerdeydi?
Dün gece gördüm
Bir çocuğun avuçlarındaydı
Dua eden.
Gülümserken yanağında oluşan,
Çukurdaydı küçük bir kızın.
Bağırırcasına susarak,
İçinde fırtınalar koparken,
Yıkıntıların arasından bakan
Bir annenin gözlerindeydi.
Emektar ellerinin yarıklarındaydı bir babanın
Yaşlıların suretlerindeki alın çizgisi,
Onu bulabileceğiniz bir yerdi.
Bir sapan
Bir de taş
Ve umut…
Taşla birlikte sapanı dolduran
Ve bir dua…
Galip gelirdi bombalara

Doğduk.
Çocukluk denen bir rüyaya daldık.
Farklıydı oynadığımız oyunlar.
Doğduğumuz yerler gibi aynıydı.
Kimimiz taş, kâğıt, makas oynardık.
Kimimiz ise taş, barış, sapan…
Kimimiz nefes sayan,
Kimimiz köşe kapan…
Taş atan…
Taş atan…
Taş atan…
Hanzala yüzünü dönene kadar…

Farklıydık.
Ama aynıydık.
Dillerimiz farklıydı.
Ama aynıydı.
Ellerimiz…
Ahh!
O ellerimiz…
Buralı değildik biz.