Aynalar Şiiri - İsmail Kaçar

Aynalar
Bakarlar bana ümitvar, aynalar
Beni mi gösterirler yoksa ümitlerimi mi
Geçerler içimden mavi bir hayal olarak
Bense bakarım onlara kahverengi

Karşımda bir boşluk dimdik duruyor
Bir boşluk teyakkuzda bense uykuda
Tahayyülüme müdahil olmak istiyor bir boşluk
Aynalar buna izin vermiyor
Beni delip geçen bir ben var karşımda
Bağırıyor bana ışıklarla
Gözlerim kör olacaktı neredeyse sesimden
Bir rüyaydı ki bedenimin ötesinden

Ey aynalar
Bu dünyada bana libas yoktur siyahtan başka
Şaşırdım kaldım verdiğim sözü hatırlayınca
Söz verdiğim yazıyordu bir kitapta
Bir sözdü bu, insanlığa bir hitapta
Afalladım yaşıyordum artık
Yaşlanıyorum bedenim topallamakta

Aynalar, ah aynalar
Dağlara bir selam verin oradalar
Dağlar mı doğru yaptı, insan mı
Ey aynalar söyleyin kimdi cahil?
Aynalar, hatırlıyorum uyanınca
Bir katre su taşıyan bir karınca
Bana mahzun bakmamıştı hatırlıyorum
Kalmıştım har içinde bir karınca
Mehcur bakmamıştı bana hatırlıyorum
Beni metruk bıraktığını sanmıştım,
Çağırıyormuş beni de gittiği yere oysa
Ey aynalar, gösterin bana o karıncayı
Delip geçeni, rüyalarımı
Koşayım ben de şu taşıyayım
Belki bir baltaya sap olurum, aynalar.

Aynalar
Siz kimin istediğini gösterirsiniz?
Ben kimin istediğini gösteririm?
Aynalar, bende gördünüz mü kendinizi?
Gördünüz mü içimdeki mavi denizi?
Gördünüz mü bu kahverengi toprağın içinde?
Duydunuz mu aynalar, müzzekkiri?
Gördünüz mü, görebildiniz mi onu, söyleyin
Gölgesini de olsa gösterin bana onun
Bana, kendi gölgemden başkasını göstermiyorsunuz
Bense size sizin sesinizden başkasını.

Aynalar, ayrılın gökyüzünden
Ayrılın topraktan
Uyanmaz oldum uyanmaktan
Gözyaşlarımdan gökkuşağı yaptım
Hadi çekilin benimle aramdan.