Tarihe Gömülü Şiiri - Rodya Raskolnikov

Kanuninin oğlunu öldürdüğü
Timur’un uzaklara sürdüğü
Mete’nin uzaklardan gördüğü
Hislerdeyim

Nefes aldıkça batar gibi değil
Battıkça nefes alır gibi
Suların yuttuğu sevgimin kökleri
Çıkmaya çalışır, tırmaladıkça gökleri

Hüzünlü bir akşam üstü yıllar
Yetkisini kaybeder bilgiler
Gördüklerimle yaşıyorum
Bir de görmediğimi farz edilenle

Sapı kırıldı baltam olan güvenin
Kalbi kör görüp de övenin
Ateşi yok artık demirleri dövenin
Kemikleri çürür yanımda ölenin

Avare gezerim hastalıklı kapılarda
Uçmaya hasret kafesteki güvercin
Soğuk bir akşama yağmur süslenir
Burulur içim hatırladıkça gölgeleri

Başıbozuk yalanlar ve dünya düzeni
Kafamı koyduğum yastığın, gözyaşları üzeni
Eğer özleyeceksem ben doğduğum bu yeri
Kendimi kandırmışım yalan temeli

Dilime dolanan sözlerin esrarı
Yerde kalkan var sapsarı
Duvarları kıran dürüstlüğü yok edeli
Nefes alamıyorum, var bedeli

Gönlüme astığım askının güzelliği
Şehirlerime diktiğim herşeyin düzeni
Ellerini tuttuğum baharın yağmuru
Sıcak sandığım kışın burukluğu

Sevgime hançer vurur herşeyim
Anlatamadığım için kusmak üzereyim
Gördüğüm kabuslar uyanıkken gelir
Dolu bir paketle ateş yaka yaka delir

Kelimelerim yok oluyor, bulamıyorum kendimi
Kabuslar buluyor sevgili dengimi
Kılıçtan çıkıp sevmiştim herşeyi
Ne olursa olsun, öldüremiyor sevgiyi