Tarih Şiiri - Derya Mengüllüoğlu

Yürüyordu yollarda hiç durmadan.
Ve yürüyecekti daha soluklanmadan.
Soyunu, dilini bilmeyecekti hiçbir zaman,
Katıp içine varlığı ve yokluğu,
Sunacaktı Tanrı’ya boğulacağı bir umman.
Diyeceklerdi sanına tarih!
Anlamayacaktı kendini hiçbir vakit.
Yakasına yapışıp diyeceklerdi anlat!
Sürecek mi bu devir bu saltanat.
Kim şah olacak kim mat!
Dilsiz bir çocuk gibi kalacaktı hep
Dünya atacaktı altına kanlı bir imza
Yazacaktı en umulmadık tarih öyküleri
Dökecekti üstüne kanlı mürekkebi.
Ayağına prangalar takacak, zincirleyeceklerdi
Bazen beyaza boyayacaklardı rengini bazen siyaha
Birbirlerini vurup savuracaklardı aynı coğrafyada.
Allayıp pullayıp yaralarını
Haykıracaklardı bu coğrafya, bu tarih bizim!
Kimi Türk kimi Kürt,
Kimi dinini geri vermiş kimi rehin almış,
Hepsi insan olmaya yeminli!
Haykıracaklardı sorun tarihe kim haklı!
Soyunu, dilini, dinini bilmeyecekti hiçbir zaman
Ömrü asrı geçmiş bir kadının ağıdında dillenecekti
Bir çocuğun gülüşünde yahut oyununda
Güvercinlerin kanatlarında,
Doğuda batıda bu topraklarda!
Anlatamayacaktı kendini
Hep anlatacaklardı kendilerini.
Sesine kulak vermeyeceklerdi.
Katledip birbirlerini
Dileneceklerdi sevgiyi, kardeşliği.
Yürüyordu yollarda hiç durmadan
Ve yürüyecekti daha soluklanmadan
Soyunu, dilini bilmeyecekti hiçbir zaman.
Ama insan olmaya yeminli varlık
Mahvetti, yıktı onu ve kendini.
Yürümedi bundan gayrı yollarda
Dinlemedi zamanın müzikli sarkacını
Dilsizdi öyle kaldı.
Unuttu doğarken gördüğü düşü.
Kan dolu ağzında kıvrandı
Bu coğrafyanın kendini çizdiği,
Tatlandırıp acılaştırdığı dili.
Bir tufan koptu o vakit derinlerden
Aldı içinde ne varsa diliyle beraber
Ve son bir umutla bıraktı kendini
Kan tufanına…
Derler ki, son biliciler
Öldürdü kendini tarih
Silmek istedi ne varsa zihninde bu coğrafyanın
Ne yazılmış ve ne söylenmişse onun adına.
Umut etti boğulurken kan tufanında
Onlar da unutup dillerini ve soylarını
Yaratırlar yeniden kendilerini ve beni.