Tarifsizlik Şiiri - Serhat Fidan

Umutlanmak hayata
Üzmek üzülmek her şeye
yıkımlarda doğurmak yalnızlıklarımızı
çaresizlikler de umutlarımızı yitirmek
gözlerden düşenleri ellerle temizlemek
yürektekileri dökmek karanlıklara

hüzünlere inat nefes alabilmek
yabani Duygulardan sıyrılıp
edebe kadar yalnız kalmak
yalnızlığın hissiyati ile tutunmak hayatta
bir solukta ölme ansızın
huzuru huzursuzluklar da Aramak
huzursuzluklarım yüzleşmek

kirliyim belki de
ruhuma sirayet etmiş Karanlık
Gölgelere itilmek her şeye rağmen
gökkuşağının ölümüyle
renkler yok olmuştu
Böylece hayatıma yerleşen umutsuzluğun
sevinçlerimi
hayallerimi
umutlarımın tükenmesi ile
hayat denen illetten Sonsuzluğa düşmek

Bir kelebeğin kanatlarına düşseydim
Uçar mıydık Sonsuzluğa
leş kargalarına yem mi olurdu hayallerimiz
yoksa akbabalara mı verirdik umutlarımızı
her şeyi anlatmak yaşama karşı
yaşamı tüketmek avuçlarımızda yok etmek her şeyi

zehirli ellerle dokunmak her şeye
hayatlarımıza
hayallerinize dokunduk
gözyaşlarımızı sildik
kalbimize vurduk
bundandır ki her şey yok oluyor

mutsuzluk kervanına katılıyorum
el avuç açıyorum herkese
Bir Parça Mutluluk dileniyorum herkesten
sonra Bir mezara düşüyorum
üzerime atılıyor günahlarımız
ölümle yüzleşiyorum
herkese Ağlarken ölümüme
bir sevinç gözyaşı döküyorum
bu Lanetli yerden gideceğim diye
Son nefesimi aldım içimde tuttum
ölüm uykusuna dalıyorum
belki sonsuzlukta Hayal kurar
Sevinçlerimi gözlerimden tutuştururum
Belki de