Tanrısal ilişkiler

Sevdim yağız atların koşularını...
Parlayan tüylerinden okşadım.
Büyüdüklerinde...
Yerinde duramayışlarını sevdim.
Ve öptüm,
Rüzgara karşı duran,
dimdik yelelerinden...

Ölümsüz sevdalar taşıyorlardı yüreklerinde.
Ey sadakatin altın temsilcileri.
İtaatlarınızı yineleyin ve yenileyin.
Diyen haykırışlarını dinledim.
Biri diğerine,diğeri öbürüne..
Yeminler veriyorlardı..
Buğulu nefesleriyle..
Ve solukları karışıyordu birbirlerine..
Ölüm üstüne,yar üstüne,En büyük Tanrıları üstüne...

ve sonra....
Ne oldu da bu yağız atlara ki...
Allah lafzını diyemez oldum..
Azamatinden,sevgisinden,yaratıcılığından,
Celalinden,cemalinden korktuğum kadar...
Korkmaz oldum hiç bir şeyden..

Yunan tanrılarının bolluğundan haberim vardı da...
Yüreklerimizde ki Tanrıların çokluğunu bilemedim.
Mabedler yapmışlardı kendilerine umarsız...
Birbirlerini çoğaltıyorlardı.
Birbirlerinden çıkıyorlardı.
Birbirlerini kutsuyorlardı
Birbirlerini yiyorlardı...
Domuzlar gibi tüketiyorlardı...
Üremeye vakitleri kalmamıştı..
Hazlar duyuyorlardı..
sevgisiz..
yarensiz...
yarsız...
Napolyon üç kere tekrarladı...
diyordu biri... Bizim Tanrımız en büyük...
Kar blançosu değil miydi taptıklarımız.
Biri kendini futbol sahalarında unutmuştu.
Tükürüyordu Tanrılarına diğerlerinin...

Ben se seni buldum ey sevgili...
En büyük Tanrıya giden yolda,
Önünde diz çökmeye geldim.
Ellerinden öpmeye geldim.
Zehir dişlerimi söküp attım bedenimden...
Kirli rüyalarımdan kovdum seni.
Cennetin en kuytu köşesinde.
Seninle sevişmeye geldim...

Mehmet DALKANAT