Tanrım Şiiri - Yusuf Sinan Berber

Gidenler en çok kendini anımsatıyor,
ne gariptir ki, gelenler de öyle
ben bir yokluğu delicesine seviyorum tanrım,
ama neyin varlığı bu,
önümde bir papatya,
koparsam solacak,
bıraksam yel alacak,
ölüyorum tanrım,
bu yaşamaksa,
ölüyorum tanrım,
ölmekse,
kim gelse, bitmeyen bir Mayıs'tan,
her dem taze kalmış bir papatyadan biliyor adımı,
içim de bütün dikenleri,
dikenlerinin yanına uzanmış sevmeleri,
papatyanın da dikenleri olurmuş meğer,
seslerin susları kulağım da ki bu çığlık,
evvelden gelip aklıma düşen bu ıslık,
aklımsa, bir tamircinin tornavidasıyla sevgili,
boylu boyunca uzansın göğsümün üstüne,
kırlara serili gelincikler gibi yokluğun,
zaten yoksun,
ne kadar da çoksun!