Tanrılık sevdası Şiiri - Mehmet Çoban

Bilim, bilim, diye, diye
Bilim tanrıları oldu niye
Dediler inanma görmediğine
Onları sonradan görsen de
İnandılar kendi kendilerine

Kuruntularını tanrı edindiler
Akıl edip hiç düşünmediler

Güneşi ayı yıldızları
Ateşi, suyu toprakları
Canlı cansız varlıkları
Kendileri gibi insanları
Olmuştu artık tanrıları

Putlar yaptılar, taştan tahtadan
Mermerden, bronzdan, betondan
Koydular kendilerince kuralları
Din oldu kendi yasaları
Gördün mü, tarihten bu güne
Kendilerini kendilerine köle kılanları

Yaratan onlara özgürleş dedikçe
Onları dünyanın hâkimi gördükçe
Onlar asıl gerçekleri görmedikçe
Efendi olacaklarken her şeye
Kul köle oldular dünyaya niye?

Görmüyorlar mı tanrılarını
Bir, bir yıkılıyor yaşadıkça hayatı
Bilim gelişiyor, siliyor yanlışlarını
Ölüp gidiyor hep canlı tanrıları
Cansızları ise tarihin yıkıntıları

Toplasa insan aklını başına
İnanır mı ürettiği inanışa
Sanki ilkellik geçmişte sanırsın
Bugün hiç kalmadı sanırsın
Bugün de yaşanıyor cahilcesine
Hem de kendini aydın zannedenlerce

Bitmedi bitmeyecek hiçbir zaman
İnsanlığın tanrılık sevdası
Bu yıllar boyu sürüp giden
İnsanlığın temel karası
Karalıyor dünyayı durmadan
Hak ve adalet tanımadan
İnsanı kuşatan her alanda
Yalancı tanrılar dolaşıyor meydanda! ...

17.10.2005-İzmir