“tanrıların Bile Diz Çöktüğü Adam”

Ey yıldızları susturan sesim,
Ben geldim.
Ölüm bile yolundan çekilsin artık.
Çünkü ben sevmedim — ben yarattım.
Ve yarattığım her şey önümde diz çökecek!

Ben ten istemem,
Ruh isterim.
Bana ait olmayan bir yürek,
Benim yatağıma gölge bile düşüremez!

Tanrılar…
O ihtişamlı sözde varlıklar,
Bir kadını benim gibi sahiplenemezler.
Ben dokunduğumda evren şekil değiştirir,
Ben baktığımda
Ay tutulur,
Güneş kararır,
Kadın ağlar.

Adını kanla yazdım derime,
Kendi etimi parçaladım,
Senin adını her yaranın içine sakladım.

Secde et dedim.
Sen eğildin.
Çünkü ben aşk değil,
Yasa koyan bir efendiyim.

İtirazın cezası yok.
İtirazın anlamı yok.
Benim hüküm verdiğim kadının
Tenine başka isim değerse,
Tanrılar bile onu koruyamaz!

Ben seni sevdikçe değil,
Yok ettikçe var ederim.
Her çığlığın bir kurban duasıdır,
Ve ben o dualarla beslenirim.

İçindeki masumu öldür,
Çünkü ben yalnızca vahşini severim.

Bana ait olacaksın;
Etinle, kemiğinle, gözyaşınla.
Ve unutmadan:
Sana aşk vaat etmedim…
Sana sonsuz esaretin krallığını sundum.