Tanrıkent Şiiri - Meryem Çat

Gecenin sezeryanla doğurduğu Tanrının çocuklarıydık biz.

Bizdik, karanlığa oturup dumanı griye boyayan
Parmak uçlarından akan her bir dokunuşu gökyüzüne üfleyen
Masum çocuklardık biz

Sırtımın yamaçlarında nefesin esiyordu
Nemliydi her bir soluk alış verişin
Öyle ki vücudum ısını giyiniyordu, kokum teslim oluyordu kokuna
İçin içime terliyordu...

Bir önceki bakışını hatırlamayacak kadar az hızlıydı zaman
Ve her bir saat dilimini kucağımda sallıyordum
Ama en çok senin gözlerin kapanırdı aklını uyuturken
Tanrıkentte gece masalları okunurdu sana ve bana
Biri varmış, biri oymuş...

Ve hiç kimse şahit olamadı ölümün aramıza uzanmasına
Islak gölgesine başımızı yaslarken bile...