Tanrı mı Ağlıyordu ?.. Şiiri - Emin Barut

Bir yorgun gemiyle
Azgın dalgaları yudum yudum içip,
Bunca ayrılıktan sonra,
Sana kavuşmaya geldim...
Sabahın ilk ışıkları altında
Demir attı gemi
Yaşadığın şehrin limanına...
Parke taşlarla süslenmiş yolların
İnce, uzun kaldırımlarında
Hayallerle dolaştım
Kolay değildi bunca ayrılıktan sonra
Maziye sünger çekmek

Acaba diyordum,
Nasıl karşılayacak beni?
Yoksa tanımadığını mı söyleyecek...
Adresin:
Bahçesi tahta parmaklıklı
Tek katlı şirin bir eve ulaştırdı beni.
Derinden bir nefes çektim kalbime
Bahçedeki güllerden daha güzeldi kokun.
Pancurun arkasında bir gölge
Durakaldım öylece...
Hafiften kapını yokladım
Bir ses "Kim o" dedi
"Aç" diyemedim kapını
Sözcükler boğazımda düğüm düğüm oldu
"Niye geldin yoksul dedi
"Bu defter çoktan kapandı,
Davul bile dengi gengine çalar"
Ve kapı yüzüme kapandı.

Bir Tanrı misafiri deyip aralamadın kapını
Aç değildim susuz değildim.
Bir çift sözün
Ekmeğe,
Bir tebessümün bedel olurdu
Aldığım nefese
Bakmadın
Seni bu yaralı yürekle taşıyan yorgun gözlerime
Görmemezlikten geldin gözyaşlarımı
Gökteki yıldızlar
Gecenin aydınlığı mehtap
Koskoca deniz kucak açtı bana
Sahilde balıkçı tekneleri
Doğanın mayası toprak ana
Şu sevmediğin martılar bile ikramda bulundu bana
Sense taş kesilmiş yüreğinle
Hor baktın şu garibin aşkına...

Artık kalmak istemiyorum bu şehirde
Yorgun adımlarım
Sahile ulaştırdı beni
Aşıklara baktım kıskanarak
Ve bir rüzgar esti hoyratça yönünden
Şimşekler çaktı
Bir gök gürlemesi koptu delice
Tanrım,
Neydi bu zamansız gelen yağmur?
Alabora oldu balıkçı tekneleri
Aşıklar bilmem nereye kayboldu?
Ah, yoksa bu halime
TANRI MI AĞLIYORDU?...

Emin Barut___Şiir 1983 İZMİR