Tanımaz Olaydım Şiiri - Abdulkadir Saylan

Öylesine yorgundum ki
Karşıma çıktığın an sende buldum kendimi.
Biraz dinlenmeye, biraz toparlanmaya, biraz da umuda
İhtiyaç duyduğum en amansız zamanım da
Çıkmıştın karşıma.

Biraz hüzün vardı, biraz acı, biraz keder
Ve amansız bir burukluk içindeydim.
Söylediğin her söze inanmış
Seni hayatıma almıştım.
Aslında ilk zamanlar azda olsa
Mutluluk, huzur ve tebessüm veriyor gibiydin bana.
Bu birlikteliğin sonunun
Sonsuz bir mutluluğa gebe olduğunu sanıyordum.
Derken günler, haftalar, aylar geçti.
Ve yıllar.....

Düşe kalka geçip gidiyorduk.
Bazen bir tartışmaya, bazen bir kızgınlığa,
Bazen ise anlamsız tavır ve triplere esir ediyorduk kendimizi.
Kimi zaman sen haklıydın, kimi zaman ben.
Ve bazen haklı kim, haksız kim kavgası içinde boğuluyorduk.
Oysa farkında değildik belki ama
Biz her geçen gün
Sevgimizi, inancımızı ve umutlarımızı yitiriyorduk.

...ve düşe kalka geride bıraktık seninle yıllarımızı.
Dönüp arkamıza baktığımızda
Mutluluklar en dipte,
Hüzünler üst düzeyde,
Umutlar cam kırıkları gibi savrulmuş durumda.
Geleceğe dair ise hiç bir umut kırıntısı bile yokken
Ölüp gittiğini bildiğimiz bu birlikteliğin
Halen ruhunu göklerden indirmeye çalışıp
Hayat vermek için çırpınıyoruz.
Oysa sonunun olmadığı
Ruhuna defalarca fatihalar okunan
Bir ölüyü beklemek misali,
Gözümüz yollarda
Kulağımız kapının tıklanmasın da
Bekleyip duruyoruz.