Tanık mıyım, sanık mı? Şiiri - Fevzi Günenç

Bir televizyon haberi izliyorum.
Bir yandan yağıyor kar
bir andan yıkılan bir binadaki betonların
içinden demir parçaları çıkartmaya çalışıyor
insanlar…

Ellerinde balyozlar
ellerinde keserler, çekiçler, keskiler var
Elleri nasırlanmış
kan çanağına dönmüş gözleri
yüzleri mosmor
kan oturmuş ellerine yer yer
Alınlarında boncuk boncuk ter…

Ne kadar demir çıkartabilirler dersiniz
bir günde
bu aç
bu işsiz
bu sahipsiz insanlar?
Öğrenseniz içiniz yanar.

On kilo
yirmi kilo
belki de otuz kilo
Sevincine diyecek olmaz o zaman bunların
“Partiyi vurduk looo…”

Hurda demirin kilosu iki yüz kuruş.
on kilo demir çıkartırlarsa
iki lira kazanır bu insanlar
Yirmi kilo demir çıkartırlarsa
dört lira
Otuz kilo demire altı milyon
Kolay mı bunca demiri betondan çıkartmak
“Kolay olur mu beyim, ne diyon! ”

Sabahtan akşama kadar
altı milyon lira kazanan
bu insanlar her gün
aynı çileli işi yapsalar
ellerine kaç lira geçer ayda?
en fazla yüz seksen milyon lira
harca harca bitmez
ne bakkal borcu kalır, ne kira….
Bitirebilirsen bitir say da…

Bu insanların işi gücü yok mu
betonların içinden demir çıkartıyorlar?
bu kışta, bu karda, böyle yıkıntılarda
işleri yok.
güçleri var da…

Sürekli gelir getirecek bir işleri yok
Arada bir işte böyle bir bina yıkılırsa,
betonların içinden demir çıkartabilirlerse
on kilo
yirmi kilo
otuz kilo…
gözlerinin ışığı sönmez
o zaman bu insanlar
evlerine elleri boş dönmez.

Ben utandım
bu gerçeğe tanık olunca
dedim ki kendi kendime:
– çağının tanıdığıdır şair
söylemezse gerçekleri gördükçe
susarsa
o zaman
tutsağı olur bu bir puşt ağının
sanığı olur çağının.

Ben yandım onlarla birlikte
siz de yanın
ben utandım
siz de utanın..

Biz de insanız
siz de insansınız
onlar da insan…
Ey İnsan Kanı Emen Adam
sen de insansın(!)
bu insanları böyle işsiz
böyle aç
böyle muhtaç
bırakanlar
utansın!