Seni alır içine, farkına bile varamazsın
Beş para etmez karizman, sonunda yakışıklılığın kar etmez
Belki aklına bile gelmez ama,
Bu yolculuk ne zaman bitecek bilinmez
Bitmemesi içinde bir sebep yoktur aslında
Gideceğin yere erken varırsın sonunda
Sensiz ufuklarda bir güneş doğar faydasız,
Faydasızdır! .. Çünkü sensiz,kimsesiz.
Akşam olunca Ay çıkar ortaya,
Sönük bir ışık verir insanlığa,nedenini sakın sorma!
Sen burda olmadıkça,gün doğmaz buralarda.
Senin pırıl pırıl parlayan kahverengi gözlerin vardı,
Kimsenin kolay kolay bilemeyeceği bir adın,
Siyahın en makul tonu ile yaratılmış saçların,
Bir bakışta insanı mest eden güzelliğin,
O kahverengi gözlerinden süzülen
Ve her defasında yüreğimi dağlayan gözyaşların vardı
Bugün yine aynı yerlerde dolaştım
O zaman,uçsuz bucaksız gelen her yer,
Şimdi,kapılarında zincirler vurulu zindanlar gibi...
İçinde feryat eden aşk öyküleri...
Kimbilir onlarda hatırlamışlardır
Yanağına kondurduğum,o küçücük buseyi.
Sana bi şey söyledim,'seni seviyorum'dedim
Bunu bir kere değil,yüzbin kere söyledim
Beni hiç dinlemedin,aldırmadın hep gittin.
Sana her baktığımda bana yüzünü çevirdin
Şimdi tam yanındayım,onu yine söylerim
Ama bir fark var artık,ben toprak üstündeyim.
Bir vatan düşünün
İçinde yetmiş milyon neferi
Toprağını korumaktır hepsinin tek emeli
Akıllarından geçirmezler hiç yenilgiyi
Sonunda Onlarındır Savaşların zaferi
Saat 01.45 yine geceyarısı
Anlamsız duruşmalar içindeyim
Eski bir radyodan
Türk sanat müziği dinliyorum
Karanlık duvarların arasında
Seni düşlüyorum yine.
Bir vatan aşkı bizimkisi,değerini bilenlere,
Hür yaşamanın arzusu bu,vicdanım var diyenlere,
Bir milletin şarkısı bu,yedi düvele,
Her yanımız sarılsa da hainlerle,
Ant içtik biz,bu toprağın üstüne...
Hayatını yönlendirebilmektir güzel olan,
Tuvaldeki bir çizgi olabilmektir, resme anlam kazandırabilmektir,
Bir roman olabilmektir sadece isteyenleri bilgilendirmek,
Bazen de şarkı söyleyebilmektir hayat, sesini en ücra köşelere duyurabilmek.
Bir şehir olabilmektir, içinde bir çok yaşanmışlığı barındırabilmek,
Bazen de bir kalem olabilmektir hayat,başkalarının düşüncelerini dile getirebilmektir.
Bir anadan doğan iki yavruydu onlar,
Anneleri ölünce, yalnız başlarına kaldılar.
Soğuk bir havada, karlı sokaklarda, aç dolaşırken çocuklar tarafından bulundular.
Birini çok beğenen çocuklar, diğerini sokağa bıraktılar
Bir anadan doğan iki kardeş, artık ayrıydılar...
Çocuklar aldıkları yavrunun adını ‘Pofuduk’ koydular
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!