...Tan Ağartısı Bir Sevinç...

şaşaalı güneşler çizdim size
narin bir tülün eteğine dökerek aynaları
kuytuda gömülü çığlıklarla
abanoz tenini yüzdüm
bağırtılı aşkların

yıkımdan sonraki ilk ağaç
yaşamı yeşertiyordu
düş doğumu
tomurcuğa dururken mısralarımda

öfkelendim
bilendim
bilendim
düşündüm

sandım silkelendi ruhunuz
taşa dönüşmüştünüz oysa siz
ne kulağınız duyuyordu
ne tespih tanesi gözleriniz vardı
içinde kandiller açan

sormak hakkım değil mi şimdi
bunca çürümüşlük
bunca küf
ağır gelmez mi sırtınıza?

“çözüm Kibele” dedi
duru suların anlaklı timsahı
son kilise çanı gibi susmaksızın
özgürce dolanıyordu
antik bir kavmin ardı sıra

dinledim
sorguladım
belledim

suyu aklıyor şimdi
suyu kucaklıyor ellerim
sıkıca kavrayın mısralarımı
durmayın akıtın kara sarnıcınıza
yakından bakarak Narkisos aynanıza

ola ki
içine bir suret düşmüştür
taşın kirecini çözer

su olmanın hazzı bir yana
tan ağartısı
bir sevinç bırakıyorum
hiçliğin sustuğu yarınlara

(21 Aralık 2003)

................

Yazar Notu :))))

'yeniden yaratmak için çağımı
cellada verdim şiirin başını
kurtuluş yok kurban olmaktan
kendini KURTARIR oysa şiir
en keskin kılıçlardan! ....'

N. Erlaçin: 'ARKE (Başlangıç) Ve Son' başlıklı şiirden bir bölüm! ! ! ! ....

(22 Aralık 2003)