Tamunun Evlâdı Şiiri - Ketum Niyâzî

Ezhâr-ı bahar misâli idi bu pâk cân
Sâfi idi ser-te-ser ağzından dökülen lügatlar
Revân-ı tabîat mürde bir yadigâr idi onun için
Masmâî âsmânın sessiz rüzgârına âşık idi

Lerzân ü girîzân yalnızlığa ilticâ ediverdi;
bu nâ-ümîd rûh
Dindirmek idi nişangâhı bu ketm-i âdemi
mukassî mahlûkların âleyhine gaddâr oluverdi

Kimse idi kendi içinde iken evvelâ
sînesine basmak istediği bir yâr aradı rûhunda hülâsa
Devr-i azâb geri mi döndü onun için devâsa bir melâl ile?
Bu rûh şevk-i memât ile feryâtlanıyor içten içe!

Keçer zannedip yâd etti onca şâyeste hayyelleri
lakin kec oldu onun kadim cânı çoktan bu menfur aktar-î bedenden
Bilmez kim için müellef idi bu eli hûnlu nâmerd evlâd