sokak neredeysek bizimdir
üstü çizilmiş kişiler limanlarda ağlamasın yeter
yeter aç martıların ruhumuzu didiklemesi
kum fırtınalarıyla gezen
dövülmüş kelimeler bizimdir.
boşlukta ve tetikte bekliyorum
ormanı tüketen bir yangın uğuldayarak geçiyor önümden
yıldızlar parlıyor ve o kargaşa yıkıyor bendi
nasıl bir hızla bağırıyorum ve kayboluyorum
arkada kalanlara dağıtıyorum ellerimi.
Adını sen koy
iskemlede otururken yağan yağmurda
Aklımdan bir dünya geçiyor
Koskocaman bir nokta avuçlarımda
Martıların ekmek yerkenki sesi acıtıyor gözlerimi
Çünkü ikimiz de bahçeler büyütüyoruz içimizde
sürgündüm koparıldım
kanadı ayaklarım
ufak bir hançerin alnıma saplanışıyla uyandım her sabah
6.3.1 hiç kimse bilmiyor aylardır bana haber getiren martıların beni neden terkettiğini
6.3.2 gözlerine bakıp avunduğum bu şehrin sokaklarında neden hep tek başına yatsı vakitleri
6.3.3 derler ki herbiri bir ırmak gibi akıyor,derler ki dağları bile yıkabilir bu çığlık.
6.3.4 menzile varmak değildir amaç,bunun çabasıdır, kim varabilmiş ki menzile.
6.3.5 koştukça çoğalıyor isyanım, gövdem bir mızrak gibi yükseliyor gökyüzüne.
6.3.6 sar beni,bak köpekler havlıyor, yıldırım makamındayım şimdi.
6.4.1 gaflet kapımı çaldı,aklım başımdan gitti
6.4.2 uyandım ve kalbim indi limanlara
6.4.3 fısıltılarla yürüdüm gemilerin arasında
6.4.4 kahvaltı soframı bir martıyla paylaştım
6.4.5 acılarım aynaların arkasında kaldı, aynaların arkasındaki evlerin çatı katlarında
6.4.6 ordasın kabaran dalgalar yüzünde,tüm kelimelerim ellerimden dökülüyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!