öfkeyle tutuşuyor ellerim
ve hiçbir kitapta adına rastlamadım,
çünkü zalimin adını yalnız kendi hatırlar.
geçmişin görkemine ayna tut
barok bir fırtına başlamaktadır
sıfırlanmaktadır yeryüzü denizleri
şimdi orta afrika'da ebola
güney sınırında bir yılan
en buhranlı gecende,
en çok bozduysan yeminleri,
kuşku kuşları uçmaktadır.
aklına geldiyse hayatın bir suç ortaklığı olduğu
öfkemin gökyüzünü çizdim,
kuzey denizlerine baktım.
başlıyorum uzun bir yeşil,
duruyorum kelimeler kanıyor.
anlıyorum güller savaşıyor,
ben evde yokum.
sular yükselir maviye boyanmış bir kapının önünden,
kuzey rüzgarını öperken bu şehrin sokakları.
ve dalgalarla örtülürken bu şehir
insanlar geç kalmış gibi koşuyor gizli saatlerine
Anılar hep sonbahardır,
sahillerdengeçer çılgınhavariler.
Lakin bu gece kimse beni aramasın,
kendi sessizliğimi dinleyeceğim
Bir kıymık kanatır ruhumu ve yıkanırım yağmurlarda
Her mevsim bir iz bırakır yüzümde
Soru şu: ilk taşı en masumunuz atsın
İnsan olan şöyle tarif eder aşkı,karanlık menzilde bir iz
Çünkü devadır gözyaşı akarken yanımızdan.
Yüzünü devirme geç vakit
bu sabah bir martı kıyıda unuttu kendini.
batık gemilere şiir taşıdı kadınlar.
bir deniz çocuk gibiydi penceremde.
Eşyayı araladıkça bulduğum gerçek
Ölüm aniden karşılaşınca ürkütücüdür.
Vadide uyumak berbattır,berbattır paylaşmak acıları
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!