Tam Cahillik Şiiri - Efe Yildirim

Cahillik dedin ya,
Cahillik mutluluksa eğer,
Söylesene sevgili,
Niçin korkarsın karanlıktan

Gün yüzüne güneş ışığı çıkana kadar,
Yorganın altına saklarsın kendini,
Sonra perde indirirsin gözlerine istemeden,
Sabahı beklersin,
Işık ararsın kendine,

Cahil insan bildiğini sanır,
Oysa yalnız karanlığa düşen bilinmemezliği tanır,

Kim bilir belki aydınlığın da karanlıktır..
ya aydınlıktan daha aydınlığı vardır , ya da aydınlık aydınlıklar içinde karanlıktır...
Binaenaleyh, belki aydınlığın da karanlıktır...

Güneşten daha aydını,
Gün yüzünden daha belirgini vardır..
Yahut belki de insan mütemadiyen devam eden,
uykudan bir cimcik kadar uzaktadır,

Eğer bir cimcik ikna edebiliyorsa uykuda olmadığına,
niçin yolculuk etmek istiyor insan,
Karanlıktan Aydınlığa...

Şayet insanın her bildiği,
Gördüğü doğru olsaydı..
Niçin mutlak doğruyu arardı?

Gözler insanın tanrısıydı.
Vardı, mutlaka olmalıydı..

Aydınlıktan daha aydınlığa..
Bir yol aramalıydı...
İnsanın muhakkak bilmediği vardı...
Yoksa herkes kendini tanrıya bir sayardı...