Talihsiz Şiirler – 5 (Son) / ÖLÜM

serçeleri kışala ey oğul!
ağaç buduyorum ben
neme lazım
telef olmasınlar yuvada
büyüktür vebali bakarsın

kendimden başlıyorum
çınarlar gitmeli bu âlemden
kızartmazlar böylece sözün yüzünü
ayakta ölerek

hüzün alıyorum geceden biraz
zehirli gönüllerden acı
kendimin baltası usturası
kasaturası oluyorum
gör bak!

şiir mi
o da ne
senin işin serçeler
ne çabuk unuttun
şiiri anlayanlara(!) bırak

hizaya sokamadığın paslı ağzının
asi kekeçliği sırıtsın geride
ben öyle yaptım annem
iç yangınlarına lânet okuyarak

boşa ekip dururuz bu tarlayı
görmez misin
kıraçtır

kalk gidelim oğul
şiirde ölüm var

sonraki doğuma kadar!

(25 Aralık 2004)