Taksimden taksime Şiiri - İlyas Kaplan

zihinler isyan dolu
kıvrımlarında ülke yıkılmaya yüz tutmuş
çaresizliğin pençesinde meğer bükülmüş boyunlar
sanma çalkalanmış şehirler arınmaya başlamış günahlarından
vicdanların ihanetini seslendiren haykırışlar susunca

çığlık çığlığa zindanlara konulan düşünceler baş kaldırmış
acılar kış uykusundan uyandırınca yürekleri

soysuzca bir ihtilalin hüsranla biten sonu gibi
her defasında nabız atışları heyecanını hala kaybetmemiş
bıçak sırtı kadar keskin kıl köprüler kadar ince
karanlık zamanlarda yangınlar palazlar yangınları

geceler kadar kara ,kap kara çapulcular peydahlanır
her defasında haşa yüz bin kere haşa Rabbe küfrederek

artık zulmün yörüngesinde daha ne kadar dönecek dünya
hangi zalimin işkencesi daha ne kadar kanatacak yürekleri
arş-u alaya yükselen feryatlar artarken çığ gibi

yine hüsran doğuracak kaç yüz çocuk
yine kök salacak beyinlere ifrit kasırgaları
günah hazlarının girdabına takılmış sürüklenirken

her defasında güneş yanaşır hayallerin dokusuna
derin bir ürperişin şahadetiyle irkilir ümitler
özgürlük çiçeklerinin kokusudur göğüslere dokunan
kazanılmış bir zaferin her nebzesi sokaklarda

zulmün dibinde oturanlar fakr-u zaruret içerisinde
hüneri öldürmek olan kah paralı askerler
kah haydut tipli insanlar

yağmalanan iffetler,namussuzluğu miras alıyor sanki
en parlak devirde köleliğe peşinen razı olmak ne hazin
giyotinin ağzına sunulmadan idama mahkum benlikler

hadi son kez dokunsun tenlere güneş
ümitsizlikten kurtulup başlasın ruhun ufuklarına doğru yürüyüş
ateşe atılır gibi bir gül bahçesine

gönüller şöhret bulsun cennet düşlerle
gök ırmağından akan ilahi rahmet damlalarına gark olarak
duyulan özlemler taksimden taksime geçerek bir kaç zaman
nursuz kalmış ruhlar kutlu bir kevserden içerek birkaç ömür

birkaç kez kucaklayıp memleket hasretini
ve sonra bir demet kırmız gül sunmak için
gönlerde dalgalanan al kırmızı bayrağa

redfer