Takıntılı Sevdam Şiiri - Kamil Taşdelen

Yaktım,yarım kalan bütün şiirlerimi
Ben biliyorum sadece, çektiklerimi
Pek kolay değil anlatabilmek, hislerimi
İzin ver de kırayım, aşka engel zincirlerini
Uzun uzun maval okumak da, istemiyorum,
Açıkçası, çok özledim; tenini, sesini ve seni
Biliyor musun? Her gündoğumunda,
İlk karşılaştığımız yerde, seni beklediğimi.

Sana aşık oldum,
Çünkü seviyordum, ruhundaki masumiyeti
Sana bağlandım,
Çünkü biliyordum, yoktu senden daha iyisi
Şimdi sana hasret kaldım,
Özleminle savaştım, kaybettim ama yıkılmadım
unutmak istedim,
Lakin, bir türlü başaramadım.
Sana ağzımla kuş tuttum,gene yaranamadım.
Beni yokluğunla baş başa, neden bıraktın?
Düşünüyorum da? Seni sevmekten başka,
Ne yaptım? Ne yaptım? Ne yaptım?

Unut artık onu, yenisi gelir dediler
Fakat, eskisinin tadını verebilir miydi?
Nefret şiirlerim, yazılmayı haketmediler,
Aklım yazdırdı,
Yoksa kalbim, buna izin verir miydi?

Nevi şahsına münhasır gözleriyle,
Kalbimi paramparça ediyor.
O bitmeyen rüyadır,
Uyanınca hala etkisinde bırakıyor.
Sonu olmayan deryadır,
Ona açılan gemiler, boşluğa gömülüyor.

Sen, bana tanrıdan yadigâr,
Yokmuşum gibi, davranman mı manidar?
Dudakların sanki bir kehribar,
Ne güzel yaratılmış, kırmızı gül gibi yanaklar.
Methiyelerime devam edersem eğer,
Güzelliğine az gelir, dolar taşar mısralar.

Uyuşturucu gibisin,
Kullandıkça zarar veriyorsun, ama bırakamam.
Sen beni kırabiliyorsun, ama ben seni kıramam
Seni bırakırsam, nefes dahi alamam.
Alamadım, alamıyorum, alamam.
İyi kötü, neler söylediysem, hepsini unut,
Tek gerçek şu ki, ben sensiz, asla yaşayamam.