Çığlıkları sarkan deliler dünyasında güneş karanlık değil
Ölmek için herkese bir melek gerekecek
Damara yaslanan en kinli kelepçe değil mi ki yaşamak zannedilen infaz
Gençlerin sızlayan yaraları olur ve daha da olacak, acemiler hep çarpışıyor
Cephelerde ayrılmaz sevgililer, entrika ve şehvet; yalan bir mevsim dönümü
İçinde erimiş etlere gülümseyenleri görünce
Ben çok güzel mutlu olurum
Kavga sonrası pansumanlarda ya da aç karnına
Seni andığımda ve daha sıcak düş yüzünde
Kaygılarımı sevmediğim okullarda bıraktım
Gözlerine inanınca yaratılmayı sevdim
Belki bir hiç yahut her şey sana dair
Takvimler ve taşlar ilmekleri sertleşir günlerimin
Gün be gün aydınlanmaz olur kabirlere inen basamaklar
Bir dilek tuttum, istedim ki gün batımına düşler doğsun
Aşka yakışan adam değilim, kendimi böylesine kınadım
Her gece değil utanmadan yıldızlara öylesine sövdüm
İsterdim elbet Faran dağlarında yel olaydım
Sırtımda zindan, tüm suçlular ardımda
Kapılarını açmıyor gittiğim ümitler
Sokaklar deniz oyunlarında
İzdiham var sicim sicim kırgınlıklar
Sarhoş olmuyor ağaçlar, kuşlar gitmiş
Işıklar sarkık ve tuhaf
İçimde sessizlik dolusu balkon
Bir ev ne kadar kimsesiz kalabilir
Örümcekler mutlu, perdeler kokuyor
Hatırlanmaktır umulan bir anı yahut kahve hatırı
İmkânsızdır yok olmak, yaratılmam çoktan bitmiş
Ölüler yorganlarından mahşerde arınacak
Elimde değil sevgilim, elimde değil
Kader bahçesine inen melekler güleç değil
Avuçlarımızın ortasına düşen bu kahır
Beklediğimiz yazgı bu yazgı değil
İncinmişiz de ne olmuş beklemek günah mı
Ümitler yaralı, teselliler boş, gölgemiz yorgun
Sevgilimin kefeninde hakkım var
Onunla yaşandı yaşam onunla sevildi sevmek
İnsana ekmeği anlatmakla uğraşmam
Her kıvılcıma anlattığım insanın açlığı
Bebek dudağı nerden bilsin hangi meme sütlü
Kolay değildir, erkeğe düşen ter kokusunu anlatmak
Gövdelerine arı konan çiçek kırgınlıklarında
Yeryüzü ve sana sarılan güneşe bakarken
Hiç uğruna yaşadığım bir ömrün hangi yılına bakındığımı unuttum,
Bir avuç kelime buldum kalemden yeni sürgün
Böyle mi başlamalıydı söyleyiş
Saçlarına ellerim değmemişken
Şimdi toprağa inecek bir insan beklenişi
Kaçıcı ben olduğumu bilmediğim
Yine kırgın ve düşman karşımda karılıncaydı
Yazgımda duran bir avuç toprak hiç çiçek açmamış
Gözyaşına yakışacak kadar sevgilidir yalnızlığım
Kırgın kaldığımız biz değildik yolculuklar suskunca nasıl aşılır
Taşlara bakındım aynalar kıskandı
Gördüğüm şu sineği de sevsem mi
Beni saran aşkın hatırına sevgilim
Kimsenin hüznü bende kalmadı
Gövdem bir sepet,
Rüzgarlar topluyorum kendime
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!