Tabure Şiiri - Nurşah Şenel

Kendimle tıka basa doldurduğum hayatın rengi
külrengi şimdi
Örselenmiş bir yalnızlık hali..

Dertleştiğim duvarları,
düşümün portreleriyle dolu boş bir oda sanki hayat
Yerler marley...
Ve yere yüzükoyun yattığımda yüreğim sancılanıyor
soğuktan
Odanın penceresi de yüksek biraz
Asfaltta gezinen umutlarımı görebilmek için
ayaklarımı kaldırıyorum hep
Bazen de bir tabure alıyorum bana uzak
bir sevincimden
Ödünç diyorum..
Taburenin üstüne çıkıp öyle bakıyorum dışarı
Bir umut diyorum
Belki diyorum
Bekliyorum
Uykum geliyor
Dört köşeden birine doğru kıvrılıp uyuyorum
Uyandığımda her yerim tutulmuş
yüreğim yapayalnızlaşmış
Ve daha gün doğmamış
Gece bırakmamış dünyamı
Bitmemiş umut yolculuğumun kısa dinlencesi,,

Bir ses duyuyorum
Kapı çalıyor gün doğmamışken
Açtığımda ise yüzüme bakmadan konuşan sevincim
tabureyi istiyor
Alıyor ve yalvaran yürekle ardından bakarken ben
Aldırmıyor o
Tabureyi sırtlanıp gidiyor ayaklarını yere sürte sürte

Oda şimdi hepten boş
Asfalttakiler durup dinlense de penceremin önünde boş..
Bir taburem yok artık