Tabure Kadar Yerim Vardı

Bir tabure kadar yerim vardı hayatta,
üstüme oturan herkes kalktı gitti.
Adımı bile sormadılar,
bilseler ne değişirdi ki?
Ben hep su gibi davrandım
sessiz, saydam, unutulan.

Yüzümde biriken şey
yalnızca yorgunluk değildi;
bazı sessizlikler dokunur insana.
Halimi merak eden yoktu,
oysa ben,
bir gülüş uğruna
ömrümün üstünü çizdim usulca.

Her güzellik düşer sessizliğe,
unutulur bir gölgede.
Kimsesizliğin içinden geçer,
dokunulmaz bir yara gibi.
Ben hep vardım,
ama hiç kimse bilmedi.

Şimdi yalnızlık;
içime oturan bir taş,
çöker gecenin içinde
sarsılmaz,
kımıldanmaz.