Tablo Şiiri - Dicle Gümüş

7 Aciz insan oturuyor karşınızda
biri hıçkırıklar söndürmüş kalbine mutlulukların getirdiği hüzünleri saklamış.
diğeri mutlu ama mutluluğu kelimelerle yetişmiş sadece, mutlu ama nefessiz mutlu ama kimsesiz
en sonda oturan kişi;
kimse onu istemiyor sanıyor belki
ya da kimsesizlik nedir iyi biliyor. Kimsesizlik gözlerindeki feri götürmüş kendisiyle giderken
şen kahkahalar atıyor biri;
dudakları kelamlara kapatmış kendini. Feryatları duyulmasın diye
soğuk kasvetli akşamlarda takıyor maskesini yaşanmışlıklarını saklamak için
ortada oturan biri, oturuyor ruhu terk etmiş onu
belki hayatını gözden geçiriyor belki acizliğinin getirdiği yaraları
sahi bur da oturan masum çocuğun ne işi var bizim yanımızda
kaşında neden yara var bu yaşta?
ağlıyor acınası haline belki, duyamıyoruz feryatlarını
bağır çocuk! atma içine yoksa öldürür bu lanet seni.
ve ben oturuyorum son olarak, çaresizce bekliyorum tanrının canımı almasını
görmek istemiyorum aynadaki acınası bedeni
üzgünüm anne evladın cenneti hak etmedi, belki de edemedi