Ta fecre kadar Şiiri - İlyas Kaplan

geceydi ve yalnızdılar
bir süvari inat etmiş
dünyayı kurtarmadan evvel
dünyanın bir ucundaki soluk yüzlü evi kurtaralım gelin
sevemediklerimizi sevmeyi deneyelim, gelin
içimizi kuşatan yoksulluğun askerlerini dağıtalım, gelin
diyordu

bize düşen yanmaktır diyordu,
düşen sevdalarımıza yanmak...
kaybettiklerimiz için arşivlere koşalım gelin,
gelin yolumuza savrulan karlar
tütmeyen bacaları yakmadan varalım, yetişelim,
diyordu

dize dize akan güzellikler
dua dua çoğalıp secdelere dursun, gelin, diyordu
hasat zamanı bugün
civanmertlik öldü mü
belaları def edeni unuttunuz mu
tül kadar hafif bir gülümsemeniz de yeter
yeter ki gelin
diyordu

sahip olduklarınızdan birer çift de mi yok vermeye
ne kutlu kelimeler söylemişti şu süvari
ne kutlu kelimeler…
koştular koşmasını bilenler çağrıya
anne, ekmek var kapımızda diye
şeydalandı çocuk
ekmek daha sıcacık anne …diye
haykırdı

karanlığa çıkan kapılar açıldı birer birer
lambalar yandı ürkek ürkek...
geceydi ve artık yalnız değildiler
sesi gümüş temrenli bir ok olup çocuğun
ağdı yedi kat göklere
razı Olan
razı oldu

ayaza kesen karanlıklarda
meşakkatli yolun faili meçhul anılarıyla
bir süvari uğrayınca mahalleye kapı kapı
hane hane sevinçlerle aydınlandı yüzleri kimsesizlerin
seccadeler yeşille tanıştı
ve ağrılara şifalar karıştı

ta fecir vaktine dek
süvariler geldikçe geldiler üçer, beşer
sonra geldikçe geldiler
kiminin verilmiş sadakası oldu
kiminin bir gülümsemeydi ancak verebildiği

gece bir tüy kadar hafifti
karanlık güne ermeden,
her yer süvarilerle doldu
razı Olan
razı oldu

*

redfer