Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bülbülüne baş eğecek
Yaprağına yaş değecek
Her öğünde aş verecek
Bir gül gerek bana bir gül....Ahmet KISA
OSMAN HOCAM BU GÜZEL ÇALIŞMANIZI TAM PUANLA TEBRİK EDİYORUM.KALEMİNİZ DAİM YÜREĞİNİZ ŞEN OLSUN.SELAM VE SAYGILARIMLA TAM PUANLA LİSTEMDE.
Kalem yine şakımış,
Dostlarıda yanına katmış...
Ustaların kalemi daim olsun...
bu değerli çalışmanız için tebrikler efendim,
kaleminiz daim olsun,
vesselam,
Koklayınca o gül tadı,
Sevgilinin güldür adı,
Şu gönlümüm tek muradı,
Bir gül gerek bana bir gül. .........Ramazan Ates
Yuregine kalemine saglik Osman bey, okuyunca insanin icini acan bir siir, tebrik ederim. Saygilarimla.
hocam yüregine kalemine saglık yürekten tam puna saygıalrımla yıldırım şimşek
ÇALIŞMANIZI BEĞENEREK OKUDUM...KUTLARIM SAYGIN KALEMİNİZİ...TAM PUAN 100... AKÇAYDAN SELAM VE SAYGILARIMLA...İBRAHİM YILMAZ.
Bana Bir Gül Gerek(Cinaslı Kafiye)
Bana Bir Gül Gerek(Cinaslı Kafiye)
Deli gönlüm dinle beni
Bir gül gerek bana bir gül!
Hoş gör gülde her dikeni
Bir gül* gerek bana bir gül! **
Şeker olup bal olacak
Benimle bir hal olacak,
Rengi aldan al olacak
Bir gül gerek bana bir gül!
Sol yanıma süzülecek
Üzüldüm mü üzülecek,
Yâr zülfüne dizilecek
Bir gül gerek bana bir gül!
Aşkı ile yanacağım
Leblerinden kanacağım,
Yâr gönlüne sunacağım
Bir gül gerek bana bir gül!
Ak gerdanda besleyecek
Beyim diye sesleyecek,
Ah bahçemi süsleyecek
Bir gül gerek bana bir gül!
Karanlığı boğan bir ay
Kirpiği ok kaşları yay,
Solmayacak kolay kolay
Bir gül gerek bana bir gül!
Vuslatî der yeter bunca
Beyaz tenli gözü yonca,
Açılacak gonca gonca
Bir gül gerek bana bir gül!
20.07.2008
Osman Öcal
* Gerçek gül anlamında,
** Gülmek anlamında kullanılmıştır.
Ağlatmayıp, güldürecek
Hülyalara daldıracak
Aşkı ile öldürecek
Bana bir gül gerek bir gül........Mehmed İhsan USLU
Hep açacak solmayacak
Başkasının olmayacak
Ömür boyu koklayacak
Bana bir gül gerek bir gül........Mehmed İhsan USLU
DALINA BÜLBÜL KONACAK
GÖRÜNCE GÖNÜL YANACAK
İSTERSE CANIM ALACAK
BANA BİR GÜL GEREK BİR GÜL......AHMET ERGİN
Endamına bayıldığım
Koklayınca ayıldığım
Hem kölesi sayıldığım
Bana bir gül gerek bir gül....Fikret Oğuztürk
İçi dışı bir olacak
Özü sözü bal olacak
Ömür boyu can olacak
Bana bir gül gerek bir gül..........Turan Ufuktan
Yaprağında aşk yazılı
Tohumunda and kazılı
Dikeninde ah sızılı
Bana bir gül gerek bir gül............Mücella Pakdemir
Osman Öcal
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiirin hikayesi:
SANA BİR BEN GEREK
Be hey ela gözlü dilber
Sana bir ben gerek bir ben
Aşıkın aklın almağa
Sana bir ben gerek bir ben
Sakın be hünkarım sakın
Var başına teller takın
Şol ak gerdanına yakın
Sana bir ben gerek bir ben
……………………………………
Karacaoğlan
kutluyorum emeğin yüreğin var olsun tam puan +ant
YÜREĞİNİZDENVE DOST YÜREKLERDEN DÖKÜLENLERE TEŞEKKÜRLERİMLE
MANİDAR DİZELER
TAM PUANLA
SELAMLAR
Sevgili Öçal,,,,,Katılımcı arkadaşların çalışmaları ile rengarek bir şiir ziyafeti oldu....saygıyla
Yaprağında aşk yazılı
Tohumunda and kazılı
Dikeninde ah sızılı
Bana bir gül gerek bir gül............Mücella Pakdemir
Harika bir şiir olmuş. Yine güzel, yine güzel... Kutluyorum.
Bu şiir ile ilgili 37 tane yorum bulunmakta