Süzgeçte Süzülen Zaman

Biraz bekletin, toprağın nazını alsın
Tozlu öfkesi çöksün dibe, su berraklaşsın.
Zaman, kökleri ıslatan en kadim şifacıdır,
Kuruyan damarlara can suyu olur sessizce.
Çamur dinlenirken, kökler yeniden can bulur…
Sabır, bir nehrin kıyısında oturup kum tanelerini saymaktır.

Sonra durulayın, kirinden arınsın yükler
Süzgeçten geçen her damla bir hikâyedir.
Acının tortusu kalsın tel örgülerde,
Güneş, arınmış anılara dokunsun usulca.
Toprak ana der ki: “Yıka, savur, yeniden başla…”
Ama selam verirken eğ başını derinlere,
Çünkü kökler ancak tevazuyla beslenir.

Bakın, süzgeçte kalanlar geçmişin izleri:
Bir tutam tuz, bir avuç ıslak umut,
Geçmişin çatlaklarından sızan birikintiler…
Selam verdiririz işte o an
Yeniden doğmuş tohuma, filizin ilk nefesine,
Toprakla suyun diyaloğunda
Bir medeniyetin ilk kelimesi yazılır:
“Bu kez daha güzel büyüsün” diye.

Beklemek, bir nehrin taşını cilalamaktır
Akan her saniye, pasını atar zamanın.
Kum saatinde biriken her tanecik,
Bir ömrün kırılgan dengelerini taşır.
Sabır, karanlıkta yanan bir kandil gibi,
Yol gösterir köklere: “Derine, hep derine…”

Bekletmek, arınmanın ilk adımıdır
Sabırla yıkanmış her şey selamı hak eder.
Her sabırda bir tomurcuk…
Çünkü bahar,
En derin uykudan uyanır.
Toprak ana gülümser, süzgeç boşalırken:
“Alın size, tertemiz bir başlangıç…”

Şimdi, tertemiz bir başlangıç bu
Hayat, billur bir kâseye dolmuş,
İçinde; küllerinden doğan bir şafak,
Yenilmiş zaferlerin sessiz ışığı…
Zaman süzgeçten süzülür ve
Bir daha asla aynı akmaz
Çünkü her damla,
Ölümsüz bir nehre dönüşmüştür aslında.