Suyun sesi Şiiri - Ömer Çetinkaya

Suyun Sesi

Aylardan aralık tı,aralığın sonları,
Karakış başlamıştı,yaşıyorduk DON'ları.

Bir bakarsın fırtına,evden eve varılmaz,
Soğuğun şiddetiyle,dışarıda durulmaz.

Günlerdir görmüyorduk,güneşin doğduğunu,
Üşüyen mahlukatı,ısıya boğduğunu.

Beni en çok hayrete,buzlar düşürüyordu,
Su dediğimiz mayii,cam süngü oluyordu.

Saçaklardan uzanmış,binlerce parmak bize,
Yere dikkat et diye,adetaa rehber ize.

Parmaktan kola uzan,koldan bedeni anla,
Su ile oluyordu,bu konuşma insanla.

Ben diyordu mübarek,sizlerin emrindeyim,
Sırrımı anladınmı? söylermisin ben neyim?

Bir bakarsın ağarım,semadan sana doğru,
Aç gözünü iyi bak,eyye insan bana doğru.

Savrulurum rüzgârla,denizlerden çöllere,
Yağarım damla damla,can olurum güllere.

Değilse durur hayat,ben sert tavrım takınsam,
Verilen görevimden,sizler gibi yakınsam.

Soğuk beni büyütür,kırarım çelik kabı,
Hangi pranga tutar,gösterdiğim feryadı.

Kristale dönerim,renkler bende renk olur,
Işığın görünümü,ayrı bir sima alır.

Lapak lapak yağarım,pamuktan daha beyaz,
Seyrime doyamazsın,hava yapsamda ayaz.

Her zerremin şeklinde,ayrı bir sima olur,
Simamı görebilen,ustama hayran olur...

Ömer Çetinkaya
Cıomgeri