İçime bir kuyu açtım
Çocuklarla doldurdum içini
Ayaklarına ağır taşlar bağladım
Misket ve çelik çomağın
Ki sektirip tekrar keder
Bozulmasın diye suyun duruluğu
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Aslında bakalırsa hepimiz eskilerden bozmayız, biraz anadan, biraz babadan, biraz gelenek, biraz komşu teyze, insan eski biriktirmekten bıkıp usandığımızda ayağına taş bağlayıp kuyuya atmak ister tabiki, bende bir şiirimde açık arttırmaya çıkarmıştım eskilerimi :) Henüz bir alıcısı çıkmadı ya neyse...
Su gibi akıp giden güzel bir şiirdi kutlarım sevgiler...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta