Süveydanın Gülleri 2

Gün, gecenin koynunda sonsuzluğa yıkanır
Nâr ‘ ı nurdan aşk ile benliği yıkan andır

Yarınlarından uzak karanlıklar gebedir
Alaca vurmuş aşkın kan damıtan ufkuna
Ah! Sorsan yıllarını söyler halin nicedir
Dertle kamçılandıkça gün sökmez doruğuna
Dersin, ezik filizde, gönül açar mı çiçek
Her mevsim bahar olsa kıştır gördüğü gerçek

Kaderin; kederliyse tütmez sevinç yangını
Buzulunda erimez ihanet hınçlı yalan
Büyüdükçe o büyür yetmez yürek bâtını
Ah! Bursan hiç durmadan sensindir yine talan
Dersin, yaşanan yalan kahırsa hep kahırdır
Gönlü çınlamayanın kulağı hep sağırdır

Hicrandan usandıran güvendiğin bed eldir
Onlar ki belki de kör günahına bedeldir

Gecelere düşerken elemin kor cemresi
Çiçek çiçek açar hep süveydanın gülleri
Ah! yarsan içi zehir aşkın solar çehresi
Emek eki de almaz, biçâre malülleri
Dersin, hayat bir kere bahsetse eksiğinden
İkrâra can verilir, silersin kimliğinden

Ateşte kül olmakmış idrakin öte yüzü
Bercesteler, gazeller sanki dilsiz şahitler
Ah! Yorsan düşlerini közlenir ömür cüz’ ü
Katlinin fermanına imzadır bu beyitler
Dersin, yazgın gibidir kaleminde vefâsız
Göçüp gidersin Ey! Ay, sorgusuzca, sefâsız

Rencidenin izleri, yüktür yer yer yüzünde
Vebâlin kalmaz asla, bilirsin yeryüzünde