Süvârisiz Kuytular Şiiri - Mehtap Altan

/ ruhumda nasırlı anlar
yüreğimde neyi olmayan semâzen hüznü/

üşüyen ellerimin ayası yırtılmış haritasında
kanıyor toprağım
sanki
kıyametin ebemkuşağı ikilemine tünüyor
kağıt gemimin güvertesiz seyri

öfkemin en ketum kasnağında işliyorum
kendime kafa tutuşun yazgısını
bir şiir kadar çıplak
bir ateşin denizi kadar
cezbedeyim şimdi

gözyaşımı içen gecenin sabaha firar güncesinde
korkuyorum üşüyen yanlarımdaki
küllerin gölgesinden

ve
kilitliyorum düşlerimi
kuyusunda râbıta yapıyor Yusuf sabrım

yıldızları tut an!

içimde bir kelebeğin çırpınışlarını içiyor
umuda bîgâne savruluşum
yoksa
yoksa bir yağmurun kızıl cennetine mi düştü sözcüklerim

güneşin her sabah doğduğu yerden ölüyorum kendime!
yalnızlığın ağlak makamından sıyrılıp
yağıyorum yıldızların yüreğine
hep orada çocuk
hep orada kadın
hep orada insandır
içimdeki beni bana kundaklayan sır

susuyorum
sustukça
kayalıklarımda bir martı
çığlığını gömüyor baharı kusan süvârisiz kuytulara

dök içini sonsuzluğum!

kâbuslarımın en tenha durağında
çıkarıyorum üzerimdeki imgeleri
şimdi bir firârinin utangaç soluğu kadar cesurum

/gecenin rahminden ömür düşer
mayalanmış hüznü zikrettikçe sabah/

04.04.2011