Şuurumun Tavanı Şiiri - Kasım Kobakçı

Kurşuni bir perde örtüyorum, şuurumun tavanına,
İklim niçin böylesine buzul ve suretin, niçin böylesine hiç?
Zamanlara paslı kilitler asıyorum, lügatimden ismini hecelemelerimde,
Mısralarıma gömülüyor tamamı..
Varlığını, ruhuma hapsediyorum..
Her iç çekişimde soluduğum yokluğun, tıkıyor gırtlağımı..
Yara bere içinde anlarım, kelimelere dönüşüyor,
H'ye kadar geliyorum, kesik bir soluk, arkası gelmiyor..
*
Meczuplar misali, toprağı izleyerek geziniyorum şimdilerde ey yar..
Lakin bir tezat var ortamızda,
Onlar rızık peşinde, ben sende silinen suretimin..
*
Bu gece, bu satırların boşluğunda hayalini seçiyorum,
Gözbebeklerine daldığımda, artık bozkır tütüyor alevlerin tepesinde..
Gece, gündüz misali yakıyor..
Sen yeminlerimin üzerine çöküyorsun, cümlesini ezip geçerek..
*
Duvarlar üzerime yürüyor, odamın daralan kafesinde,
Kaçış yok bu labirentten, her köşe başında senin gölgen..
Hangi yöne dönsem, çıkmaz sokak,
Hangi kapıyı çalsam kilitli, paslı ve sağır..
*
Annesi yitik şafaklar peydahlıyorsun bakışlarıma..
Yummayayım da, ne eyleyeyim gayrı..
Lal mı kesilsin, ismini andım diye ey yar?
*
Ben şerefine, bir hüzün zehri yudumluyorum,
Dizelerim sarhoş oluyor.
*
Dizlerim, fırtınanın ortasında sürüklüyor gövdemi,
Dizelerim sırılsıklam.
*
Mevsimler küsüyor toprağa, sen dokunmayınca,
Ağaçlar yaprak döküyor vaktinden evvel, kuşlar göçüyor..
Bir virane kalıyor geriye, sararmış ve solmuş,
Çölleşiyor bahçelerim..
*
Sen kaçıyorsun, ey yar,
Dizelerim, can veriyor peşinden..
*
Ben, her kurduğum düşte, seni var etmeye çabalıyorum..
Sen, yok ediyorsun benliğini..