Susuyorum artık Şiiri - Yasemin Güven

Ben geldim anne küçük şımarık kızın bu aralar çok üzgün kalbi kırık aklı ise darmadağın bir bilsen...
Beni avutacak sende yoksun artık yokluğun çok zormuş be anne keşke küs olmasaydık da sarılsaydık...
Bazen yanındaki insana yabancı oluyorsun yada sen yabancı görüyorsun neden diye sorular soruyorsun...
Biliyprum anlatmaya çalışsam sende beni anlamıcaksın belkide azarlayıp susturucaksın beni...

Zaten hayatım boyunca susmadım mı sustum dilsiz kör sağır oldum ben ben yaşamadım ki annem...
Bir bıçak var sanki boğazımda konuşmaya çalışsam içim kan ağlıyor konuşamıyorum yapamıyorum...
Ölüm sessizliği var içimde kendimi içimdekileri dökmek belkide kavga etmek istiyorum yeter diye bağırmak...
Sevdiklerim diye bildiklerimin eseriyim beni bu hale siz getirdiniz haklıyken beni haksız diye suçladınız...

Ağladım gözyaşlarımı görmediniz çığlıklara boğuldum duymadınız yokmuşum gibi davrandınız...
Bir gün bir fırtına kopucak sonrasında koca bir alev sarıcak her yanı sonra ardıma bakmadan çakıcam kibriti...
Ardımda bıraktığım bir not bulucaksınız ama beni beni buşamıcaksınız size hayata veda etmiş olucam...
Rabbimden tek dileğim beni üzenlere kıranlara hiçe sayıp görmezden gelenlere hakkımı helal saymasın...

YASEMİN GÜVEN