Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ey… Özgür kelebek
Kalp yarıma selam söyle
Onun mutluluğu, huzuru için
……………. Susuyorum, suskun kalıyorum
SUStum…
SUSKUNluğuma da
SUSUYORum.
Ahmet Emer
Bazen en acı çığlıktır suskunluk...
Kutluyorum.
Yüreğinize sağlık.
Saygımla...
'...Susuyor mevsimlerin yedi iklim baharı,...'
Susmamaları dileği ile kutlarım,saygılarımla...
Tebrikler. Güzel bir çalışma olmuş. Emeğinize sağlık.
Susuyorum
Günlerden Perşembe
Yine karanlık bir gece
Susmuş her yer, nefessiz
Sensiz köşeler isteksiz.
Hayallere dalıyorum
Düşlerken seni
Düşlenmediğimi biliyorum.
Sen benim kıyamadığımken
Can kırıkları sözlerin kalbimi parçaladı
Sen bütün hesaplarımın sonucu iken
Veda kokulu mısraların yüreğimi hançerledi
……………. sus eriyorum….
Sensizliği dinlerken
Yavaş yavaş tükeniyorum
Yok, olurken yokluğunda
Sevda kokulu aşka küsüyorum
Susuyor dipsiz sohbetler
Yüreğimin sol sızısı sızlıyor.
Dualarım gök kubbede inlerken
Adına şiirler yazdığım can sevda susuyor
......................... susuyorum, sus
Susuyor mevsimlerin yedi iklim baharı,
Gözelerimde yedi renk gül soluyor
Dilimde söz, dargın yüreğim buz kesiyor,
Şarkılar, şiirler, masallar suskun kalıyor
Hüzünlü bir senfoni çalıyor kulaklarımda
İnceldiği yerden kopuyor söz mısralarda
Bitmeseydi, gitmeseydin olmaz mıydı diyorum
……………. Susuyor, susuyorum,
sus kalıyoruz..
Sessizim can çekişen sevdaya
Senfoni, melodi sensiz
Zehir zemberek cümlelere inat
Çığlık çığlığa sus soluyorum
…………….
Suskunluğum boynunu büken güllere
Gücenmiş şarkılara, kanayan yüreğe
Hediye ettiğin kalp ağrımın sızısına
Senin için yazdığım masallarıma
İşte sustu aşk, sevgi, sabır
Ağıt, feryat, gözyaşı sustu
Yarım kalan mutluluk sustu
Artık mutlu ol, dinle suskunluğumu
Ey… Özgür kelebek
Kalp yarıma selam söyle
Onun mutluluğu, huzuru için
……………. Susuyorum, suskun kalıyorum
SUStum…
SUSKUNluğuma da
SUSUYORum.
Ahmet Emer
ahmet bey ;
hani'' söz gümüşse sükut altın ''mış ya çok doğru..siz susmamışsınız her şeyi bize bir bir anlatmışsınız.. ama nalamak isteyenlere...ben şahsıma çok şey öğrendim hayata ve insana dair...harikaydı üstadım..
çalışmanızı beğenerek okudum..
kutlarım saygın kaleminizi ve sevgi dolu yüreğinizi...tam puan 10...akçaydan selam ve saygılarımla...ibrahim yılmaz..
Salt kalem susmuyor...Zamn susuyor,mekanlar susuyor;sevi susuyor..Yaşama dahil olan ne varsa,hepsi susuyor..
Şiiri değgin biraç tümceyi buraya geçtikten sonra şiirdeki sorunsalların etkilerinden dolyı ben susuyorum.
Erdemle.
Enfes bir eser. Tebrik ediyorum.
...Çığlık çığlığa susuyorum !.....
Sususmak aslında konuşmak , bağırmak, avazı çıktığı kadar bağırmak, bir gerçeği anlatmaktır. Başarılar diliyorum.. TAM PUAN...
Sevgili hocam;
Anlam yüklü dizeleriniz arasında gidip geldim.
Sevdim, düşündüm, katıldım.
Tam Puanımla ve listeme...
Selam ve sevgilerimle...
Nafi Çelik
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta