Susuyorum... (2) Şiiri - Muammer Erkul

Susuyorum... Susuyorum; Sana!
§
Sen, susuyorum sanıyorsun...
Bense susuyorum;
Çöl gibi! ..
§
Göl gibi bakıyordum halbuki...
Bana veda ederken, ve dökülürken yağmur gibi, yüzüme;
Kelimelerin! ..
§
Ben, , , susmuyorum aslında...
Güvercinlerin guu’lamasını dinliyorum penceremin pervazında... Geldiklerinde, her gün; ufaladığım ve önlerine koyduğum dün’ümün başında! ..
Dünn... Her dün bir kırıntıdır artık; canımdan alıp, cam dibine koyduğum! ..
§
Susmuyorum ki...
Susmalarım; delirmiş çığlıklardır içimde, çıkacak yol bulamayan! .. Çıldırmış atların nallarıyla tepilmede; yandıkça duvarlarım! ..
§
Susmuyorum! .. Bu, susmak ise eğer; haykırmak nasıl olur? ..
Ve çığlık nedir? .. Ve ses nedir? ..
Halbuki sen...
Sen, vermeyi unuttuğum bir nefessin içimde;
Bana rağmen, bana saklı! ..
§
İşte böyyle bir çatlayışında zamanın; döküldün benden, aktın parmaklarımın arasından! ..
§
Artık, ne çatlayan zaman yapışır da sen içimde kalırsın; ne kırılmış yumurtanın sızanı içine girer...
Testi, geldiği toprağa düşmüştür artık! ..
§
Ben; susuyorum, , , elbette... Hem de bir çöl gibi!
Ve bilerek şunu, ve anlayarak:
Bir çölün, susuz olduğu için sızlamaz içi...
Her çöl, “bir gün suyla tanıştığı için” böyle yanar, kavrulur! ..