Susuşlarda Konuşmak...

Bir kız vardı
Gözlerinde izleri kara gecelerin
Tam buldum derken yıllarca
Yarım kaldı tutundukları
Payına hep yalnızlık düştü
Hüzün düştü…
Hüzünkovankuşu uçtu
Kondu başka dallara
Başka diyarlarda
O, sık çalılığın içinde ilerlerken
Anlayan olmadı
Kimse anlamadı…
Yürüyordu çünkü
Yürümek yeterdi belki
Canlıydı…

Gün batımıydı…
Akşamüstüne doğru
Güz vakti…
Çalılık kapattı önünü…
Yolunu bulamadı kız…
Attı adımını boşluğa
Boşluğun kucağında can verecekti…
Tuttu kolundan bir adam
Gözlerinde izleri kara gecelerin…
Çekti kızı kendine
Isındı…
Yer ısındı,
Gök ısındı…
Gün batımı döndü gün doğumuna…
Isındı…
Nefesinde adamın, yüreği kızın
Yavaşça döndüler boşluğa
Ufuk çizgisi çok uzaktaydı
Baktılar…
Konuşmadılar…
Kırmızıydı gökyüzü
Durdular
Ilık esen rüzgar okşadı tenlerini…
Aşk üfledi
Büyüledi…
Adam baktı izleriyle kara gecelerin
Kızın kara gözlerine
Bir şimşek çaktı…
Başladı yağmur…
Kız sığındı adamın uçsuz bucaksız sıcaklığına…
Yalnızlığını buldu yalnızlığında…
Şemsiyesiz de yürünebileceğini anladılar yağmurda…
Kız sustu…
Döndü adama
Adam baktı sonra kıza
Sonra uzağa…
Artık her şey sıcaktı
Çakan şimşek sonrası yağan yağmurdan sonra
Ateşine bir suydu bu
Yıllardır dinmeyen kor yüreklerin
Sustu…
Adam sustu
Kız sustu
Konuştular susuşlarında…
Mesafesiz bakışlarında…
Durmayan kalp atışlarında…